Na tien mooie jaren stopt Coparck. Hun laatste, prachtige album ‘Dog and Pony Show’ verscheen vorig jaar. Een waardige afsluiter van een mooi tijdperk. Voor de allerlaatste keer waren de heren te bewonderen in de Kleine Zaal van 013. Blaudzun mocht het spits afbijten en bleek een geweldige opwarmer te zijn voor Coparck.

BLAUDZUN
Na zijn prachtige debuut uit 2008 is afgelopen februari het tweede album, Seadrift Soundmachine, van de Utrechtse singer-songwriter Blaudzun verschenen. Een reus met een van de meest intrigerende stemmen van huidig muzikaal Nederland. Het prachtige stemgeluid doet denken aan Finn Andrews (The Veils), maar ook aan Anthony Hegarty (Anthony & The Johnsons). De associatie met Finn Andrews is sowieso niet erg vreemd; het geluid dat Blaudzun deze avond met zijn band ten gehore brengt doet erg aan het Britse collectief rondom Andrews denken. Het optreden is dynamisch; van bombast gaat het naar de allerkleinste gevoeligheid die het publiek tot in het diepst van zijn ziel raakt. Het nummer dat hij alleen op ukelele speelt, is fantastisch. Zo klein en breekbaar, maar zo mooi. Er wordt veel werk van het nieuwe album gespeeld, dat allemaal even veelbelovend klinkt. Blaudzun beschikt over een innemende stunteligheid die past bij de breekbare muziek. Na een show van ruim driekwartier zit het er helaas al weer op. Je zou bijna vergeten dat men voor Coparck komt.

COPARCK
Dat Coparck ook alweer een tijdje meegaat, is te zien aan de gemiddelde leeftijd van het publiek. Toch is de melodieuze poprock van Coparck van en voor alle tijden. Oud en nieuw werk wordt lustig afgewisseld, de interactie met het publiek is top en de nummers zijn een voor een geweldig. Het eerste halfuur lijkt de band vastbesloten haar gehele repertoire er doorheen te jassen maar gelukkig neemt het tempo iets af en kan het publiek af en toe ook ademhalen. Live werken de songs meer naar een climax toe dan op plaat en dat geeft het geheel net die extra touch. Het stemgeluid van Odilo Girod drijft tussen allerlei stijlen in; het is rauw maar ook klein en mooi en barst bovenal van de emotie.  

Een van de grootste inspiratiebronnen (zeer hoorbaar) voor Coparck is Sparklehorse. Het brein achter deze Amerikaanse band, Mark Linkous, heeft vorig weekend zelfmoord gepleegd. Als laatste eerbetoon speelt Coparck het prachtige Sparkehorse nummer ‘Saturday’, tevens de favoriet van Coparckfrontman Girod. Een absolute tranentrekker. Na ‘World of Tomorrow’, een gouden ouwe en een heerlijk gitaarnummer, komt het nieuwe nummer ‘Hopefull’ dat meer elektronisch klinkt en mooi in contrast staat met 'World of Tomorrow'. Dan zit de officiële show erop maar gelukkig zijn de heren niet te beroerd voor een toegift. Coparck heeft duidelijk geen zin in een kort afscheidsfeestje; anderhalf uur show (inclusief toegift) in een prima sfeer. Het is ontzettend zonde dat de band uit elkaar gaat. Het publiek in Tilburg heeft in ieder geval van een fantastisch laatste optreden kunnen genieten.