Wie bedriegt wie in dit ingenieuze sprookje? Verleidt hij haar, zij hem, hij hem, zij haar? De indrukwekkende en surrealistische dans/toneelvoorstelling Innenschau van regisseur Jakop Ahlbom wierp afgelopen woensdag in de Tilburgse Schouwburg meer vragen op dan ze beantwoordde. De Nederlandse band Alamo Race Track verzorgde de livesoundtrack van deze duistere show.

De opgewekte lichtheid die de liedjes van Alamo Race Track normaal gesproken kenmerkt, is voor Innenschau grotendeels achterwege gelaten. De band klinkt duister als Godspeed You! Black Emperor, onheilspellend als de soundtrack van 21 Grams. Lust, verlangen, liefde, vertrouwen, woede, jaloezie, eenzaamheid, verraad; alle emoties die de personages op het toneel doormaken, worden vertaald in de muziek. De voor de gelegenheid uit vier leden bestaande band speelt een aantal liedjes met kop, tekst en staart en een gedeelte van de show wordt ingevuld door een tekstloze soundtrack van slim aan elkaar geweven klanken. Ingetogen en meer bombastische popliedjes wisselen elkaar af.

Vertrouwd zijn de instrumenten die Alamo Race Track gebruikt; piano, cello, steel guitar en percussie. Natuurlijk is er ook de karakteristiek rauwe stem van zanger Ralph Mulder, die het beklemmende gevoel van Innenschau zo mooi benadrukt. De spelers trekken elkaar aan, stoten elkaar af, begrijpen elkaar niet, praten wel, maar luisteren niet naar elkaar. Het podium, waarop je letterlijk ieder zuchtje, kuchje en iedere voetstap hoort, versterkt het gevoel van onbehagen dat je krijgt wanneer je de personages met zichzelf en elkaar ziet worstelen. Mulder krijgt gedurende twee nummers muzikale bijval van twee verschillende actrices; geen grote zangeressen, maar met een puur en eerlijk stemgeluid, hetgeen de liedjes extra oprecht en breekbaar maakt.

Decorstukken worden verplaatst, personages duiken op, verdwijnen weer, rollen worden omgedraaid. Slaapkamer wordt huiskamer, huiskamer wordt bar, bar wordt slaapkamer, slaapkamer wordt een verhoorruimte van de politie. Vrouwen dansen op tafels en stoelen, mannen kijken vrouwen verlustigd aan, vrouwen verleiden vrouwen en de barman schenkt onverstoorbaar zijn drankjes in. Er is steeds opstaan en aankleden, er is iets met een kartonnen doos. Wanneer twee rechercheurs (inclusief donuts en koffie) letterlijk uit de kast komen stappen en het bed plots verandert in een enorme opblaaspop, is de verwarring compleet.

Innenschau bevat de nodige hoeveelheid humor, maar het is het beklemmende gevoel van onmacht en onzekerheid dat overheerst. De keuze voor een liveband als begeleiding van de dansvoorstelling is een hele goede; zo vol en warm had het nooit kunnen klinken op tape. “Never hollow”, zingt Mulder in het slotnummer van Innenschau. Nee, hol is het zeker niet.