Twintig jaar is hij nog maar. Als je deze mollige jongeman op het podium ziet staan, zou je zelfs geloven dat hij nog op de middelbare school zit. Toch schrijft Tim Knol nu al liedjes als een volleerde singer-songwriter. Afgelopen zaterdag gaf hij met band een voorproefje van zijn kunnen in Cul de Sac.

Ondanks de minder dan optimale weersomstandigheden is de Cul vanavond aardig gevuld, waarbij opvalt dat ook enkele oudere muziekliefhebbers de weg naar deze kroeg gevonden hebben. Wanneer Knol echter even na half tien aftrapt met zijn band, wordt meteen duidelijk waarom: de frontman mag dan jong van jaren zijn, het geluid dat hij samen met geroutineerde krachten als gitarist Anne Soldaat en toetsenist Matthijs van Duivenbode produceert, grijpt sterk terug naar de Amerikaanse plattelandsrock van de jaren zestig en zeventig. De houthakkersblouse van Knol (What’s in a name) maakt het plaatje wat dat betreft compleet en zorgt samen met de muziek voor een sterk ‘sfeer van weleer’ gevoel.

Daarmee is overigens niet gezegd dat de groep een belegen indruk maakt. Daarvoor oogt het allemaal veel te fris en zijn de liedjes, die vaak toewerken naar energieke climaxen, veel te levend. Hoewel dit een try-out heet te zijn, stoomt de band moeiteloos door van het ene pareltje naar het andere. Even dreigt er wat vertraging te ontstaan omdat Knol vergeten is de liedtekst van een nieuw nummer uit de kleedkamer mee te nemen, maar dat is dan ook de enige keer dat je eraan herinnerd wordt met een vingeroefening te maken te hebben. Nou ja, dat en de bescheiden lengte van de set (een dik half uur), hoewel dat laatste ongetwijfeld ook te maken heeft met de nog geringe hoeveelheid liedmateriaal. Hoe dan ook smaakt dit korte optreden zeker naar meer – en dat is natuurlijk een goed teken.