Roadburn breidt uit en heeft de maanden vóór het festival in april al een flink aantal bands geprogrammeerd in 013. Vrijdagavond was het de beurt aan OM. Dit duo beweegt zich in een genre dat we voor het gemak maar 'hipster metal' noemen. Kunstzinnige, lang uitgesponnen stoner-metal waar net zoveel echte metalheadz 4 life op afkomen als 'gewone' mensen in een coltrui die zin hebben in iets cultureel verantwoords op de vrijdagavond. Dat blijken zowaar heel veel mensen te zijn!

In al haar hipheid is OM toch een vrij obscuur duo, zeker vergeleken met een grote naam als Baroness, die afgelopen week ook niet in de Dommelsch, maar in de Kleine Zaal speelde. Dat OM vorig jaar al op het Roadburn festival stond, zal hier veel mee te maken hebben.

LICHENS
Voor voorprogramma Lichens is het alleen maar goed nieuws: buiten festivals als Incubate om, heeft er vast niet eerder zo'n grote groep mensen staan kijken naar een noise-set van één individu in 013. Achter de naam Lichens gaat Robert Lowe schuil, een inwoner van Chicago die een ietwat verwilderde indruk maakt en hetzelfde kapsel heeft als bokspromotor Don King (Google hem maar). Hij maakt het soort muziek waarbij een beschrijving van het optreden al duidelijk maakt hoe bijzonder het is.

Lowe zit op een stoel vooraan op het podium en wordt gedrenkt in spookachtig blauw licht. Met een sampler maakt hij loops van zijn eigen stem, waar hij van alles mee doet: na een aantal keer een langgerekte 'huuuuuu' op verschillende tonen te hebben ingezongen als basis, begint Lowe ineens vogelgefluit na te bootsen. Alle verschillende geluiden blijven zich  herhalen, terwijl Lichens andere dingen toevoegt. Al snel komt er een elektrische gitaar tevoorschijn waarmee Lowe het geluid volmaakt; af en toe schudt een snerpende toon de toeschouwers wakker uit de ontstane drones.

De bewegingen van Lowe zijn een belangrijk deel van de performance; als een soort vertraagde versie van de Trollenkoning met een maniakale lach op zijn gezicht, gaan zijn voeten mechanisch op en neer en zwaait hij rustig met zijn hoofd. Na twintig minuten, waarin uiteindelijk een deken is ontstaan van puntige, freaky noise, valt de apparatuur van Lowe stil en blijft die enge, Joker-achtige lach als laatste over. Een erg intrigerend optreden, dat niet langer hoefde te duren.

OM
Lowe duikt ook weer op bij OM, dat normaal een duo is bestaande uit Al Cisneros (ex-lid van cultband Sleep) en Emil Amos, de drummer van Grails. Het trio begint zonder veel poespas aan het optreden, dat voor de niet ingevoerde bezoeker erg spartaans moet aandoen. De hoofdmoot van OM bestaat uit drums, bas en vocalen.

In slechts vier of vijf ultra-uitgerekte nummers maakt de band haar punt. Cisneros maakt nauwelijks gebruik van meer dan twee noten op zijn basgitaar terwijl hij zijn teksten op steeds dezelfde toon in de microfoon prevelt. De drummer doet indrukwekkender werk en houdt met een paar goede fills de aandacht erbij, net als Lowe die op spaarzame momenten met tamboerijnen en gitaar in de weer is. In sommige nummers weet de band een interessant faux-Arabisch gevoel op te roepen, met gejoel van Lowe voor extra smaak. Maar over het algemeen klinkt dit als 'minimal metal': traag als stroop glijden de nummers voort.

Een truc die OM graag lijkt in te zetten, is om minutenlang met dezelfde minimale energie te spelen en dan ineens alle registers open te gooien. Op die momenten is het een opwindend, bruut trio en denkt ondergetekende haar te snel te hebben afgeschreven, maar al snel lijkt de band weer tergend langzaam uit stoom te raken.

Het publiek lijkt overigens getuige te zijn van een heel ander optreden: zonder uitzondering gaan de hoofdjes op en neer en wordt er flink geapplaudisseerd wanneer een nummer van tien minuten eindelijk tot stilstand komt. Een enkeling heft zelfs de vuist in de lucht en schreeuwt het uit, terwijl OM onverstoorbaar doorploetert. Ondergetekende is in ieder geval niet onder de indruk, maar dat ligt niet echt aan de band. OM verkent een onbekend, desolaat gebied van metalland dat veel mensen graag een keer wil bezoeken, terwijl een ander slag toeristen er geen lol in zal zien. Waar sommige mensen prachtige natuur ontdekken, zien anderen slechts kale rotsen.