Met een uitgebreid programma van vier acts had de cd-presentatie van SiD vrijdagavond in de Hall of Fame een groot feest kunnen worden. Ironisch genoeg waren de acts met de technische problemen het leukst van de avond en speelde SiD een lauwe set zonder wegvallend geluid.

'Half negen' stond er op het affiche van de Hall of Fame. Dan zou de cd-presentatie van SiD beginnen, met als openers dj-duo Beat The Bastardz, Kenko Afrim & Typhique en na SiD zou ook ene Sir Winston Churchill zichzelf presenteren. Maar om negen uur is de hoofdact nog steeds aan het soundchecken. De reden? Het podium heeft zelf geen backline, dus kon de band heen en weer reizen naar het repetitiehok om zelf al het materiaal mee te nemen. Door de vertraging mag Beat The Bastardz (door afwezigheid van DJep Bastard geslonken tot een solo-optreden van DJ I M Bastard) maar drie nummers draaien en dan moet hij alweer plaats maken voor...

KENKO AFRIM & TYPHIQUE
Voor het podium in de zaal staat een bescheiden stellage met een waar arsenaal aan kastjes, knoppen, led-lampjes en daaromheen twee mannen. Het zijn Kenko Afrim & Typhique die krap een uur lang een constante stroom van dubstep de Hall inblazen. Als een stel autisten bouncen ze mee op de maat – die soms ver te zoeken is – en hun ogen kijken pas op van hun instrumentarium op het moment dat het geluid even wegvalt. Doordat er vrij weinig melodie in de set is te herkennen, kent het uurtje een paar momenten die meer richting de drum & bass gaan zoals Photek het ooit maakte. De set is dertig minuten boeiend, maar kent weinig verrassingen om een heel uur te rechtvaardigen. Het publiek is duidelijk voor iets anders gekomen, want op een paar bezoekers na is werkelijk iedereen met elkaar aan het praten.

SiD
Het teruggrijpen op oude muziekgenres is voor het ene genre weggelegd, voor de ander totaal niet, of het is nog te vroeg. Waarom komt een band als DeWolff ermee weg om rock te maken zoals ze die al precies in de jaren '70 maakten? Editors met post-punk zoals die van de jaren '80? Een echt geslaagde revival van een genre uit de jaren '90 hebben we nog niet meegemaakt, maar in een alternatieve werkelijkheid zou SiD de vaandeldrager zijn van de industrial-techno beweging. Alsof we collectief in een wormhole van een foute cybergothpunkfilm worden gegooid, waan ik me weer helemaal in 1995. Front 242, oude Rammstein, maar ook Nederlandse acts als Kong of Nerve (voormalig project van Junkie XL), films als Johnny Mnemonic en The Lawnmower Man. Verzadigde kleuren tegen een achtergrond van gitaar én basgitaar waar minstens drie bakken overdrive, distortion en een compressor over worden gegooid en beats zo Teutonisch dat, als Leni Riefenstahl nog leefde, zij haar soundtrack had gevonden.

Ja, dat is positief op te vatten, maar het is niet voor niets dat industrial meets techno een kort bestaan heeft gekend. De overstuurde gitaren worden snel flets, de lijzige synthesizers zijn verre van memorabel en beats die je binnen vijf minuten met Fruity Loops hebt gemaakt, zijn nou ook niet om over naar huis te schrijven. Aan al deze minpunten voldoet SiD. In een uurtje tijd hoor je stuurloze jams, schreeuwende hooligans en een gebrek aan een 'in-your-face'-attitude die van levensbelang is voor een act als deze. Dat het publiek niet mee te krijgen is, mag deels worden toegeschreven aan de hoge leeftijd van de meesten, maar ook de jongere generatie laat het afweten. Die zullen sneller stuiteren op een andere, meer geslaagde kijk-eens-hoe-leuk-de-jaren-negentig-waren-band, waar we niet eens zover voor hoeven te zoeken: daarvoor hebben we gabberpunkers Aux Raus. Dat duo doet tenminste nog iets nieuws met oud materiaal, waardoor het toch een eigen geluid krijgt. SiD doet er verstandig aan dat voorbeeld te volgen.

SIR WINSTON CHURCHILL
Na een strakke elektroset van DJ I M Bastard is de tijd aangebroken voor de laatste act. Een tenger figuur staat op het podium met een masker, glitterlippenstift en een halsketting met daarop het woord 'DANCE'. Op de muziek van het gemaskerde staatshoofd is het inderdaad goed dansen. Zijn lo-fi slaapkamerelektro werkt goed op de heupen en ook al is het niet geheel duidelijk of deze Sir een grote grap is of niet, hij gaat wel helemaal op in alles wat hij doet: strooien met confetti, tussen het publiek dansen en ook nog even een nummer opnieuw doen omdat zijn microfoon uitvalt. Een leuke afsluiter die hopelijk vaker wordt geboekt.