Liefhebbers van ongebruikelijke en intieme geluidssculpturen konden afgelopen zaterdag hun hart ophalen bij een door Vatican Analog in het Zwijssenpand georganiseerde avond, waarin het respectievelijk zes- en twaalfsnarige gitaarwerk van de Engelsmannen Jack Allett en Cam Deas centraal stond, voorafgegaan door een korte, duistere performance van Bas Verbeek.

BAS VERBEEK
In een ruimte die enkel verlicht wordt door een eenzaam flakkerend waxinelichtje, opent een geknielde en diep over zijn instrument gebogen Bas Verbeek de avond met enkele zeer zachte, donkere gitaartonen, die hij met enige elektronische vervorming door de zaal laat ruisen. Langzaam zwellen deze verder aan, terwijl Verbeek er ondanks zijn wat ongemakkelijk ogende positie in slaagt een microfoon naderbij te brengen en daarin enige lage, wederom direct digitaal gemanipuleerde keelklanken uit te stoten, die steeds luider worden, tot de performance uitmondt in een onversterkte schreeuw. Een sfeervol begin van de avond.  

CAM DEAS
In het daaropvolgende optreden van Cam Deas zit zowel materieel als spiritueel gesproken heel wat meer licht, zij het dat ook hij de luisteraar aanvankelijk behoorlijk op de proef stelt met een reeks ongebruikelijke, vaak staccato klanken, al dan niet met behulp van attributen als vingerpin en strijkstok aan zijn twaalfsnarig instrument ontlokt. Langzaam maar zeker komt er echter meer melodie in zijn spel, dat uiteindelijk uitgroeit tot een lyrische, impressionistische geluidswaterval (inclusief gratis sneeuwbui als gezien door het raam op de achtergrond), waarna hij dit eerste stuk afsluit met een felle climax, gevolgd door een kalme terugkeer naar een melodisch fragment waarop hij daarvoor gebouwd heeft. Na deze ‘tour de force’ speelt hij nog een aanzienlijk korter en eenvoudiger opgebouwd stuk ter afronding van zijn betoverende set.

JACK ALLETT
Met zijn zes snaren tellende gitaar, waarop hij melodieuze instrumentaaltjes van afzienbare duur  uitvoert, begeeft Jack Allett zich weliswaar in iets gebruikelijker, maar daardoor niet minder hypnotiserend vaarwater dan zijn landgenoot. Schijnbaar moeiteloos smeedt hij op country en folk geënt gitaargepluk met minimalistische, repeterende figuren samen tot heel natuurlijk klinkende, gemakkelijk in het gehoor liggende edoch terzelfder tijd bedwelmende liederen. Na afloop van zijn voorbijvliegende ‘reguliere’ set waagt hij zich op verzoek van kompaan Cameron Deas nog aan een blues van de hand van één van hun beider grote voorbeelden, het excentrieke en eclectische Amerikaanse gitaarfenomeen John Fahey, maar dan is de koek helaas toch echt op en deze mooie en (ook met dank aan het stille, aandachtige publiek) geslaagde Vatican Analog bijeenkomst ten einde.