Dat de jaren tachtig alweer geruime tijd terug zijn in de wereld van de popmuziek, is bekend. Ook in het metalen landschap oriënteert men zich recentelijk duidelijk graag op die tijd. Niet zo vreemd, aangezien het hoogtijdagen voor het genre waren, wat nog eens onderstreept werd door het grote enthousiasme voor de ouderwetse thrash bands Evile en Warbringer in 013 afgelopen woensdag.

THE FADING
De avond wordt echter geopend door het Israëlische gezelschap The Fading, dat met har melodische death metal met hier en daar een vleugje Gothenburg eerder naar de jaren negentig refereert. Dit is de eerste Europese tour voor de heren, maar dat belet hen zeker niet een strakke, professionele show neer te zetten. Ondanks het feit dat de meeste aanwezigen duidelijk niet voor deze band zijn gekomen, wat dus niet hoeft te verbazen aangezien het groepsgeluid ietwat afwijkt van de onversneden thrash koers van de volgende twee hordes, slaagt de sympathieke zanger er bij tijd en wijle toch in tot aan de achterste rijen toe de vuisten omhoog te krijgen. Een goed voorteken…

WARBRINGER
Dat teken blijkt gelukkig niet te bedriegen, want inderdaad gaat het publiek stevig los bij de Californische makkers van Warbringer. Hun in de oren van schrijver dezes met name aan Slayer schatplichtige, agressieve geluid (inclusief bijbehorende oorlogszuchtige thematiek) leent zich dan ook uitstekend voor headbangen, moshen en omvangrijke circle pits, terwijl de energieke frontman niet te beroerd is met heftige gebaren en woorden nog wat olie op het vuur te gooien.

Wat ook bijdraagt aan de uitgelaten sfeer is de grote hoeveelheid jongere aanwezigen, een groep waarbij retrothrash klaarblijkelijk prima aanslaat (sommigen onder hen hebben zich zelfs in goede jaren tachtig stijl een spijkerjack met ontelbare bandpatches aangemeten). De enige kleine onderbreking in het verder lekker doorstomende concert duikt op wanneer er even een bekken moet worden vastgezet, maar dat is misschien maar goed ook aangezien het de fanatiekelingen in band en publiek een korte adempauze gunt in hun voortdurende gedans en gespring. Als dit optreden een goede graadmeter vormt voor de 013 concerten (nu hopelijk in augustus) van het hierboven aangehaalde illustere viertal, mogen we onze borst wel natmaken.

EVILE
Tenslotte is aan Evile de eer om dit thrashfeestje op een waardige manier af te sluiten en de inmiddels ongetwijfeld deels behoorlijk moegestreden zaal toch nog tot beweging te verleiden. Dat lukt de Engelsen uiteindelijk uitstekend, zij het dat hun meer naar oude Metallica neigende, in vergelijking met Warbringer ietsje minder agressieve (hoewel technisch superieure) muzikale verrichtingen in combinatie met een lichtelijk statische performance (vooral veroorzaakt doordat de zanger van dit ensemble zich ook op zijn gitaar moet concentreren) en voornoemde lichte vermoeidheid aan publiekszijde aanvankelijk zorgen voor een rustigere zaalreactie.

Wanneer de Engelsen echter het messcherpe Thrasher inzetten, kunnen velen zich niet langer inhouden en de rest van de avond beweegt men er weer lustig op los, waarbij een enkeling zich bovendien aan een ouderwetse stagedive waagt. Terecht ook, want deze mannen hebben hun muzikale zaakjes prima op orde, ondanks het tragische verlies van bassist Mike Alexander door een longembolie enige maanden hiervoor. Dat zorgt er aldus de frontman wel voor dat de set niet zo lang duurt als de groep wel zou willen, aangezien men maar drie weken de tijd heeft gehad het groepsmateriaal door te nemen met de nieuwe basspeler. Men past hier wel een mouw aan middels een cover van Creeping Death (van, jawel, Metallica), maar na een laatste nummer is het feest dan toch voorbij, waarna fanaten zich bij de zanger verdringen om foto’s en handtekeningen: een laatste bewijs dat ouderwetse thrash weer springlevend is.