De sludgemetalhelden van Baroness speelden zichzelf maandagavond in 013 de jaarlijst van uw recensent in met een enthousiaste, strakke en brute set. Voorprogramma Izah bewees ook voor een groot publiek haar mannetje te kunnen staan en voegde voor de gelegenheid haar eigen Penney de Jager toe aan de show.

IZAH
In een rustig vollopende Kleine Zaal mogen de Tilburgse heren van Izah openen met hun post metal/doom geweld. Izah speelt met bezieling. De visuals ondersteunen de donkere klanken, de band is in topvorm en profiteert van het uitstekende geluid. Tegen het einde van het tweede nummer loopt er plots een danseres het podium op die haar kunsten nog even vertoont. Deze Penney de Jager-lookalike had een kers op de taart moeten zijn, maar heeft meer weg van een kers op de appelmoes bij Van der Valk: misplaatst en zeker niet smakelijk. Een toevoeging die wellicht niet zou misstaan op een festival als Incubate, maar voor vanavond is het voornamelijk te veel.

BARONESS
Het lijkt alsof niets Baroness meer kan stoppen van het uitgroeien tot mastodontische grootte. Zowel Red Album als het onlangs verschenen Blue Album is met meer dan lof ontvangen. Baroness bewees al eerder in 013 dat ze ook live haar stoere mannetje staat. Vanavond aan de heren om ook van het publiek in de overvolle Kleine Zaal een zwetende metalmenigte te maken. Iets wat lukt met nummers van Red Album. Het nieuwe werk daarentegen is zichtbaar onbekender en de vuisten blijven dan ook angstvallig naar beneden.

Aan de band zelf ligt het zeker niet. Met een hoge dosis energie en enthousiasme haalt ze hoorbaar het uiterste uit de instrumenten. Helaas is het op vocaal gebied alles behalve goed. Sterker nog: zanger John Baizley heeft de grootste moeite zuiver te zingen. De samenzang met gitarist Peter Adams gaat bij Steel That Sleeps They Eye gruwelijk mis en is haast tenenkrommend. Met als gevolg een spontane rij aan de bar. De vette vuige riffs, superstrakke drums en het fantastische spel van de bassist compenseren echter alles.

De gitaristen dollen wat onderling en ook de drummer ramt met het grootste enthousiasme van de wereld de vellen van zijn drumstel af. Dit enthousiasme (of het gebruik van verdovende middelen) wordt nogmaals bevestigd door de zanger die het publiek aan het eind nog even bedankt en uitspreekt hoe geweldig Tilburg is. Gemeend of niet: de toegift die daarop volgt is zowaar nog strakker, harder en ruiger dan de rest van de set. Het publiek reageert hierop door alles te geven in een moshpit. Een mooie afsluiting voor een avond die hoog in de jaarlijst van 2010 van uw recensent zal gaan eindigen.