Als afsluiter mogen we allemaal Andrew Stockdale aanraken. Na een kruistocht door het publiek verlaat de frontman van Wolfmother crowdsurfend het Tilburgse 013. Daarvoor won hij ieders sympathie al door een kleine fan op een plectrum te trakteren, liet hij zijn gitaar door de lucht spinnen als een majorettestaf en gaf hij met zijn band, om drummer Dave Atkins te citeren, “maybe one of the best gigs ever”. Dat laatste is natuurlijk gedweep, maar desondanks: Wolfmother was in Nederland en niet te geloven, wat was het gaaf! Voorprogramma The Black Angels putte uit eenzelfde muzikaal vaatje als Wolfmother, maar miste een stuk toegankelijkheid.

THE BLACK ANGELS
The Black Angels komt uit Austin, Texas en maakt psychedelische hardrock die goed in het plaatje van hoofdact Wolfmother past, maar een stuk minder toegankelijk is. De composities van The Black Angels kenmerken zich door complexe gitaarstructuren, simplistische drums met lekker gebruik van de toms en heel veel effecten. Vooral op de reverb wordt een overdadig beroep gedaan. Door al die galm klinkt het af en toe alsof men in een grot staat te spelen en dat maakt dat de band lastig te volgen is. Toch komt de psychedelische boodschap wel aan: af en toe weten de Texanen te hypnotiseren met hun lome ritmes en onwereldse gitaarklanken. Desalniettemin is het niet vreemd dat het genre dat The Black Angels beoefent al zo’n dertig jaar uit de mainstream verdwenen is.

WOLFMOTHER
Sinds het naamloze debuut van Wolfmother is er veel gebeurd met de Australische band: de ritmesectie is ingeruild voor mannen die zowel qua gezichtsbeharing als muzikaliteit meer een eenheid vormen met Stockdale. De band werd eerder wel verweten met lange jam- en soleersessies de vaart uit haar shows te halen. Daarvan is tijdens het optreden in 013 geen sprake meer. De toevoeging van een tweede gitarist laat zich live goed horen: de band leunt minder op gefreak op het orgel, en meer op de duizend watt hardrock. Dat is ook de core business van Wolfmother: energieke powerrock, die er zelfs op je iPod om vraagt om meegebruld te worden. De nummers van het tweede album bieden Wolfmother voldoende materiaal om anderhalf uur door te stampen.

Doorstampen doen de Australiërs met hun opgevoerde seventies rock. Oneerbiedig gezegd luisteren we naar Led Zeppelin gespeeld door een groep uiterst begaafde Neanderthalers, een associatie die voor de hand ligt vanwege de oerschreeuw van Andrew Stockdale. Naast die heerlijke stem vormen overstuurde bas, soundscapes op het orgel, killerriffs op de gitaren en ouderwetse gitaarsolo’s de bouwstenen voor de ijzersterke nummers van de band. Ook het beeld op het podium biedt veel vermaak. Stockdale doet kekke dansjes en gaat op zijn rug liggen terwijl hij soleert, toetsenist/bassist Ian Peres springt voor de gelegenheid maar bovenop zijn keyboard. Het apparaat kermt van genot. Wat een energiek gezelschap! Het knapst is nog wel dat Wolfmother op een koude dinsdagavond een prachtige festivalsfeer weet neer te zetten.

Zwaktepunt is dat je makkelijk een kwartiertje kunt weglopen zonder dat je het gevoel hebt iets te missen: de band doet feitelijk voortdurend hetzelfde kunstje. Maar het is een knap kunstje en Wolfmother excelleert erin. Niet te veel over nadenken dus, maar meebrullen: “We are not goin’ home!” Dat Andrew Stockdale zich vervolgens door het publiek door de hele zaal laat dragen en er geloofwaardig mee wegkomt, bewijst dat we te maken hebben met een rasperformer.

3VOOR12 heeft het concert van Wolfmother opgenomen. Op 28 januari kun je het concert horen op 3VOOR12 Radio en vanaf 1 februari kun je het optreden terugzien op 3VOOR12.TV.