Het was wel even geduld hebben, afgelopen vrijdag in de Hall of Fame, maar dan had je ook wat: het Franse stonerrock gezelschap Jack & The Bearded Fishermen bleek weliswaar een stuk minder harig te zijn dan de bandnaam deed vermoeden, maar het maakte de muziek er niet minder zwaar en krachtig op.

STONE21
“Vanaf 20:30” is de enige vage tijdsaanduiding die we op de aankondiging voor het evenement van vanavond in de Hall aantreffen. In de praktijk betekent dit dat het voorprogramma, gevormd door het feestelijke powertrio van eigen bodem Stone21, de instrumenten zo tegen een uur of tien ter hand neemt, na een altijd leuke verkleedpartij met wat malle hoedjes en een enkele mantel en rok. Deze musketiers nemen zichzelf dus duidelijk niet overmatig serieus, wat zijn muzikale weerslag vindt in vaak vrolijk stuiterende, funky hardrock. Niet alle nummers worden echter aan het funk stramien onderworpen. Een ingetogen en melancholisch startend, later heftig rockend stuk verraadt dat deze makkers waarschijnlijk graag tegelijkertijd de Red Hot Chili Peppers en Nirvana zouden willen zijn, maar eigenlijk nog niet zo goed weten hoe deze invloeden tot een organisch geheel samen te smeden. Ook de uitvoeringen kennen wat losse eindjes. Zo weet de drummer bij een bepaald lied niet van ophouden, terwijl bassist en gitarist al klaar zijn. Dat neemt allemaal niet weg dat dit enthousiaste optreden een amusant en zelfs spetterend begin van de avond vormt.

JACK & THE BEARDED FISHERMEN
Je zou het eerder bij Stone21 verwachten, maar het stonerrock plakkaat is vandaag toch echt  op de muzikale hoofdschotel Jack & The Bearded Fishermen van toepassing. Nu kun je op een stonerfestijn als Roadburn natuurlijk wel altijd heel wat baarden spotten (hoewel uw verslaggever betwijfelt of deze allemaal aan vissers toebehoren), dus wat dat betreft zou de naam nog wel enigszins toepasselijk mogen heten. Maar baarden kan men bij dit Franse vijftal echter niet ontwaren. Sowieso is de collectieve haarmassa van dit groepje zeer gering: enkel de met lange rastavlechten getooide toetsenist/gitarist weet wat dat betreft enig wezenlijk gewicht in de schaal te leggen. Mocht iemand echter ooit een bewijs willen hebben dat je ook zonder een dergelijke ballast lomp kunt rocken, dan is dat bij dezen geleverd. Met grote precisie wordt de ene na de andere loodzware riff op het publiek afgevuurd, waarbij de aanwezigheid van maar liefst drie gitaristen zorgt voor een uitermate krachtig geluid. Naarmate het concert vordert, worden stukken steeds weidser uitgesponnen en verder verrijkt met psychedelische effecten, zodanig dat het heel even de sfeer op eerdergenoemd festival griezelig goed weet te benaderen. Dan is het geestverruimende feest echter alweer voorbij en worden we geconfronteerd met de ontnuchterende boodschap dat deze zuiderlingen nog geen slaapplek hebben en of iemand in het publiek hen daarmee zou kunnen helpen. Hopelijk is dat nog een beetje goed gekomen, want deze fijne schooiers hebben dat met hun stoere optreden zeker dubbel en dwars verdiend.