Onder de noemer ‘South to East contest’ strijden de woensdagavond vijf bands voor een show in de Cul, een distributiedeal bij Distribution Label en een plek 'in het voorprogramma van een grote act’ in de Hedon. Een driekoppige jury zal uiteindelijk bepalen wie deze felbegeerde prijs naar huis mag slepen. Blijkbaar voldoende reden voor bands uit het hele land om naar Tilburg af te zakken. We zijn benieuwd….

Het uitgebreide gezelschap Gogo Yubari (het was dringen geblazen) mag het spits afbijten. Ze doen dat met makkelijk in het gehoor liggende pop/rock, waar niets op aan te merken valt, maar heel bijzonder is het ook niet. In stemmig zwart gehuld (ook bijna een cliché tegenwoordig) speelt de band met zichtbaar enthousiasme. De jury geeft er in haar slotoordeel blijk van de muziek ‘te druk’ te hebben gevonden en de nummers wat te uitgesponnen, maar dat stoorde weinigen. Wel zou wat aan de originaliteit van de teksten gedaan mogen worden: in een nummer maakt de zanger er gewag van dat hij wel zin heeft om een potje te janken (“I feel like crying tonight”) – tenminste, als iedereen het goed verstaan heeft - om het in het volgende lied meteen door te gaan met “Crying in the morning”. Nu sluit dat op zich goed aan en we zijn allemaal wel eens verdrietig, maar je kunt het ook overdrijven. Speciale vermelding verdient het gitaarwerk, zonder meer het beste dat we deze avond te horen krijgen. De gitarist vertelt na de show dat hij invalt voor iemand anders en slechts een paar keer gerepeteerd heeft, daarvoor hulde. Al met al hebben deze Bredase lieden muzikaal voldoende in huis om tot een interessante act uit te groeien.

De bio van The Quaint, overigens met stip de grappigste van alle optredende acts, geeft aan dat ze indie maken, wat op zich wel klopt, wanneer je bij indie niet meteen denkt aan de meer rauwe undergroundklanken. Dit is indie van het meer zonnige ‘niets-aan-de-hand-klap-allen-in-de-handjes-en-zing-maar-lekker-mee’-soort. Typisch geval van 'het moet je liggen', maar wat ze doen, doen ze wel degelijk goed en het publiek lijkt het ook wel leuk te vinden, dus ook hier is weer niets op aan te merken. Na twintig minuten heb je het echter ook wel weer gehoord. Een iets onderscheidender of pakkender geluid zou wonderen kunnen doen; de muzikale kwaliteiten zijn er wel, maar het lef misschien niet.

Up next: Julie Blue, een Zwols gezelschap onder aanvoering van frontvrouw Julia van Alphen (vandaar de bandnaam waarschijnlijk). Wel leuk voor de afwisseling, zo’n soulvolle zangstem met licht jazzy toetsenwerk en ook voor het overige prima begeleiding, maar ook hier geldt weer: Heel meeslepend is het allemaal niet. De podiumact wordt in het juryrapport (als we de paar opmerkingen die elke band worden toebedeeld zo mogen noemen) nogal statisch genoemd, wat zeker waar zal zijn, maar de band was überhaupt moeilijk te zien achterin het cafe vanwege de drukte. Maar wat wil je ook, met vijf bands plus support. Het vuur, of, zoals de jury dit met een popmuziekterm uitdrukt, de ‘urgentie’ ontbreekt tot nu toe een beetje deze avond.

Daar komt verandering in met het optreden van Rococo, een volledig vrouwelijk punktrio. Ingewikkelde, doordachte composities krijgen we niet te horen, maar hun rudimentaire variant van Stooges-achtige punk (zeker, het kan altijd primitiever) nodigt wel uit om het hoofdje op mee te laten deinen en dat is toch wat je wil bij een rock- of popconcert. Niet dat we dit niet eerder gehoord hebben, en het drie-vrouwen-punkband-concept is nu ook niet wat je zegt nieuw, maar verfrissend is het zeker wel wat ze brengen. Na een paar nummers is de koek alweer op, maar hun eerste EP komt ook pas dit najaar uit (of is hij al uitgekomen?) en alles was toch was al voldoende om te overtuigen. Soms is de simpele weg ook de doeltreffendste.

En dan zijn we alweer aangekomen bij de laatste band. Zoals alle beginnende bands, haalt Vine Yard ook de halve muzikale historie overhoop in haar bio, maar er is duidelijk een dominante invloed: Green Day. Die invloed is ook prima verwerkt in de hele presentatie. De jongens hebben duidelijk lol op het podium en van alle acts die we deze avond gezien hebben, stralen zij zeker de meeste energie uit (de meisjes hiervoor waren toch wel wat schuchter). Dat de drummer, die overigens ook moet invallen vanavond (of net nieuw is, een van beide), ergens een verkeerd nummer inzet, is ze van harte vergeven en voegt eigenlijk alleen maar toe aan de jolige sfeer. Origineel is het dus wederom niet, maar laten we eerlijk zijn, hoeveel beginnende bands is het nu helemaal gegeven om met een echt nieuw geluid te komen? De band van de avond, maar het jury-oordeel zal uiteindelijk de doorslag moeten geven…

En dat oordeel pakt anders uit. Voor elke band heeft men wel wat lovende woorden, maar de band van de avond is wat de jury betreft toch Rococo, en daar valt goed mee te leven (dat de band bestaat uit Drie Jonge Blonde Meiden en de jury uit Drie Oude Viezeriken, zal zeker ook wel een rol gespeeld hebben ;)). Bescheiden als ze zijn zeggen de meisjes dat ze zelf The Quaint het beste vonden, maar na enig aandringen willen ze best nog wel twee nummers ten gehore brengen. Die we al eerder op deze avond gehoord hebben, want zoals gezegd, veel songmateriaal hebben ze nog niet (wel snel gaan pennen, hoor, dames, want jullie zullen toch echt een avondvullende show neer moeten gaan zetten). Er is echter niemand die deze drie schattige Friezinnetjes (Groningers?) iets misgunt (zelfs de leden van de andere bands zijn niet zichtbaar teleurgesteld), dus we kunnen allemaal met een tevreden gevoel huiswaarts keren. En daar gaat het toch maar om.