Met een droombezetting waarin oorspronkelijke leden Burton C. Bell en Dino Cazares gesteund werden door het ritmetandem Gene Hoglan/Byron Stroud (dat al bij Strapping Young Lad strakheid aan snelheid paarde), speelde Fear Factory afgelopen zondag 013 vakkundig plat.

Als speciale gast heeft de grote popularisator van de industriële metal deze tour High On Fire meegenomen, wat nog maar eens getuigt van de ruimdenkendheid van de band. Dit trio heeft namelijk afgezien van de brede noemer ‘metal’ muzikaal gesproken nauwelijks iets gemeen met de hoofdact. Eigenlijk is het een groep die je eerder zou verwachten op Roadburn, vanwege haar typerend zware stonergeluid dat vanavond door selectieve versterking nog extra modderig klinkt. Het kost even tijd voordat je in de juiste gemoedstoestand zit om deze brij te kunnen waarderen en aangezien het drietal die vandaag niet zo veel heeft, is het optreden helaas al bijna afgelopen voordat het publiek een beetje enthousiast begint te worden. Desalniettemin geen verkeerd begin van deze harde bijeenkomst.

Waar ongedefinieerde klanken de boventoon voeren bij High On Fire, daar specialiseert Fear Factory zich vanouds in mechanische precisie. Door het contrast met melodieuze (zang)passages klinkt het resultaat echter allerminst klinisch of kil en hoewel vanavond tijdens helder gezongen stukken weer eens blijkt dat toonvastheid live niet het sterkste punt is van Bell, is daarmee eigenlijk ook meteen het enige minpunt van dit concert genoemd. Na afgetrapt te hebben met het verse ‘Mechanize’ doorloopt de groep namelijk ongeveer alle hoogtepunten van haar oude albums, te beginnen met ‘Shock’, ‘Smasher/Devourer’ en ‘Securitron (Police State 2000)’ (een heel toepasselijk nummer in het huidige politieke tijdsgewricht) van conceptalbum ‘Obsolete’. Nadat ‘Digimortal’ even is aangestipt en het nieuwe album nog wat aandacht heeft gekregen, worden we getrakteerd op de oudjes ‘Big God’ en ‘Martyr’ van ‘Soul Of A New Machine’, die mooi illustreren hoeveel het legendarische Godflesh heeft betekend voor de band in de prille begindagen. De meest succesvolle Fear Factory plaat blijft echter natuurlijk het daaropvolgende ‘Demanufacture’ en het hoeft dan ook niet te verwonderen dat het slot van de set geheel daaraan is gewijd. Met het titelnummer, ‘Self Bias Resistor’, ‘Zero Signal’, ‘Dog Day Sunrise’ en het onvermijdelijke ‘Replica’ komt ongeveer de helft van deze schijf voorbij en laat dit viertal eens te meer horen dat dit simpelweg één van de beste metal albums van de negentiger jaren is. De geweldige instrumentbeheersing van Cazares, Stroud en zeker ook Hoglan (die ondanks de vaart van zijn partijen op gezette momenten luchtig een drumstokje in de lucht weet te gooien) dragen zonder meer bij aan dit besef. De setlist vanavond mag dan niet bepaald de meest verrassende in de geschiedenis van de mensheid heten, effectief is die getuige de reactie van het publiek wel en daar gaat het uiteindelijk toch maar om. Een zeer bevredigend optreden van deze veteranen dus.