Vooral de jongere generatie hardcorekids weet op dinsdagavond de weg te vinden naar de Little Devil waar voorprogramma Brutality Will Prevail headliner Dead Swans wegspeelt en de Amerikanen van Mother Of Mercy het meest weten te verrassen.

Het is vooraan goed druk als Brutality Will Prevail iets na achten begint met spelen. De band heeft er net een aantal helse dagen in Duitsland opzitten waar ze onder meer bestolen zijn. De onderhuidse woede sijpelt door in de set van de band die een mix is tussen trage metalcore, sludge en typische botte Britse breakdownstukken. Waar veel bands in het genre alles en iedereen omver proberen te blazen, gooit Brutality Will Prevail het meer op intensiteit. Vooraan is het af en toe oppassen geblazen als de meeste brute moshmoves en windmills uit de kast worden gehaald door het publiek.

Frontmannen heb je in vele soorten en maten. De frontman van het Amerikaanse Mother Of Mercy is van de kleine maat en de aparte soort. Het gehele optreden schreeuwt hij de longen uit zijn lijf, zonder op enig moment ook maar iets van oogcontact te zoeken met het publiek. Liever schreeuwt hij richting zijn bandmaten de verschillende nummers afkomstig van het nog niet uitgekomen debuutalbum IV Symptoms Of Existence. Muzikaal ligt de band meer in het verlengde van de nieuwe generatie hardcorebands als Verse en Have Heart en de sound die ze neerzetten in Little Devil is verfrissend te noemen. Het is duidelijk dat niemand echt bekend is met het materiaal van de band waardoor wilde taferelen vooralsnog uitblijven.

Aan de andere Britten van de avond de eer om af te sluiten. Dead Swans is vooral in thuisland Groot-Brittannië een vrij populaire band, maar op het Europese vasteland wil het maar niet lukken. Wellicht dat de band daarom, na een Europese tour van twee weken, zoveel haast lijkt te hebben op het podium. Na Tilburg staan er namelijk vijf concerten in eigen land op stapel. De band raast door hun eigen materiaal heen. Normaliter is hardcore bij uitstek het muziekgenre om te razen, maar haastige spoed is zelden goed en dat bewijzen de dode zwanen maar weer eens. Muzikaal is het wel erg onstrak en ook de zanger maakt minder indruk dan die bij de vorige twee bands. Het gespeelde allergaartje, een mix tussen American Nightmare en moeilijkdoenerij, kan daarom lang niet iedereen bekoren. Zo hard als er gedanst werd bij Brutality Will Prevail zo zacht wordt er nu meegezongen en geknikt. Als om half elf de laatste noot gespeeld is, is het duidelijk dat de volgende keer de line-up precies andersom moet zijn.