De laatste uurtjes van 2010 tikken voorbij; tijd om de balans op te maken van de beste concerten die de 3VOOR12/Tilburg redactie het afgelopen jaar heeft gezien. Namens de hele redactie een voorspoedig en muzikaal 2011 en geniet nog even lekker na van de recensies!

Bas van Duren

Hauschka - Paradox (Incubated)
Vorig jaar ook al geweldig, dit jaar misschien zelfs beter. Deze Duitse pianist ontstijgt labels en dat is maar goed ook. Gewapend met piano en heel veel repetitieve lijntjes, laat deze man je met iedere seconde een extra meter boven de grond zweven. Er verdienen weinig mensen een standbeeld, maar wat mij betreft komt Hauschka in aanmerking.

The Chap - Cul de Sac (Incubate)
Drie Britten snappen het: postpunk hoef je niet met zwartgalligheid te brengen, maar met humor. De hoekige songs van dit trio en de rare capriolen tussendoor, zorgden voor een heerlijke beleving die een afgeladen Cul nog lang zal heugen.

Zombie Zombie - 013 (Incubate)
Is het erg dat mijn top 3 uit Incubate optredens bestaat? Ik denk dat het logisch is. Een concert kan veel sterker zijn als je de muziek nog niet kent. Van Zombie Zombie heb ik weliswaar een plaat, maar wat dit Franse duo live deed was van een totaal andere wereld. Krautrock middels een uitgesponnen jam van driekwartier waar je 'vouz' tegen zegt. Een uitstekende wisselwerking tussen drums en synthesizer zorgde ervoor dat dit optreden geen minuut verveelde.


Sarah Oranje

Zola Jesus (Incubate) - Cul de Sac
Het kleine meisje met de grote stem betoverde een overvolle kuil.

The Gaslight Anthem - 013
Voorprogramma Sharks kan volledig genegeerd worden maar support act nummer twee, Chuck Ragan speelt de zaal moeiteloos op zijn hand. The Gaslight Anthem zelf doen er even over om op stoom te komen maar dan heb je ook wat.

yes..pinkpink (Popronde) - Ruimte X
Op de vreemdste maar ook leukste locatie laat yes..pinkpink de mensen dansen met wazige electro en heel veel piepjes.


Anne Neijnens

Goslink & Triggerfinger - Kleine Zaal, 013
Verrassend optreden van Goslink en Triggerfinger op de zelfgemaakte instrumenten van de Rotterdamse muzikant Harm Goslink Kuiper. Tokkelend op koek- en visolieblikken en verlicht door gloeilampen trakteerden zij een slechts halfvolle Kleine Zaal op een uniek en ontroerend concert.

I Am Oak - Pauluskerk, Incubate
De Pauluskerk biedt tijdens Incubate elk jaar weer plaats voor indrukwekkende optredens. Dit jaar bracht I Am Oak het publiek in vervoering met lieflijke liedjes, minimalistische muziek en prachtige samenzang. Een optreden om te koesteren.

Rue Royale - Stukafest
Dé verrassing van Stukafest, het rondreizend Studentenkamerfestival dat vorig jaar in Tilburg werd gelanceerd. Dicht tegen elkaar gepropt in een huiskamer in een kraakpand luisterde iedereen vol bewondering naar de intieme, breekbare liedjes van het Britse duo. Voor iedereen die dit fantastische optreden heeft gemist, is er goed nieuws, want op 18 maart 2011 staat Rue Royale in 013!


Hans Dehing

Kong - 013 Kleine Zaal
Na jarenlange afwezigheid is Kong terug met het album What It Seems Is What You Get. In hun typische "quadrofonische" opzet laat deze band weer eens zien wie er hier de baas is op het gebied van dansbaar metaal. Swingen als een tiet!

Riverside / Pure Reason Revolution - 013 Dommelsch Zaal
De zalen voor Riverside worden steeds groter. De Dommelschzaal van ons poppaleis is hen van harte gegund. En als je dan als opwarmertje ook nog eens het stronteigenwijze Pure Reason Revolution voor je kiezen krijgt is dat een vette bonus.

Action Beat - 013 Kleine Zaal
Tja, er stáát wat ondefinieerbaar spul op dat Incubate. Maar nondeju, soms kom je toch een pareltje tegen. Deze editie is dat Action Beat. Niet op het podium, maar in de zaal staan ze. Met drie drummers in de gelederen. Wat een herrie en wat een energie. Klasse!


Jochen de Vos

Isbells - NWE Vorst
Belgische folk triomfeert, herleeft en laat Tilburg subtiel beven. Met de kracht van kerst, brengen ze luisterliedjes waar je spontaan op wilt gaan dansen - ik corrigeer: waggelen. Grote beloften, maar nu al een gevestigde waarde.

Train - 013
De door de puberale meisjes ontdekte pop-rockers ontdekken de kracht van kort, maar krachtig. Want een retourtje San Francisco is maar één dag geldig. Van subtiel, over eerlijk naar zeemzoet.

Xavier Rudd - 013
Australische veelzijdigheid betovert 013 om tot een zomers plezier en spetterend gedans. Als de rust zichzelf betreedt en beheerst Rudd de kneepjes van het van: die van muziek componeren én live aan de man brengen.


Tjeerd van Erve

As I Watch You From Afar - 013
Vier blootvoetse hobbits spelen met hun energieke mix van punk en postrock de bat Cave helemaal plat. Als je goed kijkt staat er nog een afdruk van mijn lichaam in de achterdeur van de voormalige Bat Cave. Set guitars to kill zegt genoeg.

Damien Jurado - Pauluskerk
Damien Jurado kreeg in enkele nummers de gehele Pauluskerk niet alleen stil, maar ook aan het snikken. Donkere alt. country van het beste soort.

The Ex - V39
The Ex speelt met hoekige postpunk en brengt de hele V39 in beweging. Geen seconde het idee dat deze band voorbij de 30 is. Zweet druipt van de muren.


Linda van Loon

Dream Of An Opium Eater – Roadburn  013
All-star metalband sloot de Roadburn vrijdag af met het live verzorgen van de soundtrack van een aantal korte horrorfilms. Een huiveringwekkend mooie combinatie van dood, verderf en metal.

Kvelertak – 013
Bier, zweet en metal. De ingredienten om twee naprogramma's compleet weg te spelen in een volle Stage01 Met de energie van honderd woeste vikingen wisten ze het testosteron gehalte in de zaal door het plafond heen te jagen.

Tarja Turunen - 013
Jeugdsentiment bij de koningin van gothic metal (ex frontvrouw Nightwish). In een twee uur durende show liet Tarja zien dat ze prima zonder Nightwish kan. Of ze nu akoestisch, op piano of een nummer van Nightwish speelde: kippenvel.


Marco van Hoof

Fixkes - 8 april 2010 - 013 (Kleine Zaal)
De zo nu en dan langskomende hiphop (een van de meest overschatte genres ever) stoorde geen seconde in een muzikaal afwisselende, melancholische doch luchtige en opgewekte popavond. De sympathieke Vlamingen die in hun eigen Stabroekse dialect zongen, bevestigden het al bijna tot cliché verheven beeld dat Belgische bands vaak zeer puike muziek maken.

Boo! - 10 september 2010 - 013 (Kleine Zaal)
Na zes jaar is de Zuid-Afrikaanse monki punk-band eindelijk weer bij elkaar. Hoezee! Het was dan ook niet zozeer het concert zelf als wel de bijbehorende trip down memory lane die de avond memorabel maakte. Ampie Omo droeg zijn vertrouwde wasmiddelshirt, 'Champion' en het bijbehorende “ta-ra-ta” klonken als vanouds en eenmaal thuis bleek de nieuwe cd geweldig te zijn!

Tracy Bonham - 26 oktober 2010 - 013 (Kleine Zaal)
De vlekjes van enkele schoonheidsfoutjes die tegen het eind van de avond gemaakt werden, werden moeiteloos weggepoetst door veel variatie, een voorprogramma (Kaiser Cartel) met een top-apotheose en een relaxte sfeer, alsof er door én voor een groep vrienden gespeeld werd.


Maarten de Waal

Jethro Tull/Tweak Bird - 013
Er zijn veel manieren waarop je kunt merken dat je ouder wordt, maar een ervan is dat je bands gaat waarderen die je vroeger associeerde met kansloze oude mannen in spijkerjacks. Blijf je echter volharden in je alternatieve levensstijl, dan zul je zien dat je vroeger of later tussen deze lieden terechtkomt, en je daar nog niet eens zo onwel bij bevindt (laat dat een waarschuwing zijn aan de jonge lezertjes). Zo ook bij dit concert van Jethro Tull, dat nog niet eens een van hun beste zal zijn geweest, daar de zanger niet echt goed bij stem was. Ook vermeldenswaard is de aftershow van het veel jongere duo Tweak Bird, dat o.a. in het voorprogramma van Melvins en het behoorlijk briljante Earthless heeft gestaan – niet bepaald hetzelfde genre dus, maar de aanwezigen bleken er desondanks goed mee uit de voeten te kunnen, al dan niet onder invloed van de nodige alcohol. De kereltjes konden dan ook op een onstuimige publieksrespons rekenen. “Net Deep Purple”, aldus een uitgelaten rood aangelopen man. Het is maar wat je referentiekader is….   


Santa Cruz – Little Devil
Nog zo’n oudgediende in de rockscene, maar dan van eigen bodem: Guy Tavares, tevens drummer bij het Haagse Orange Sunshine en eigenaar van Motorwolf en Bunker Records. Voor de meesten is rock-‘n-roll en het spelen in bandjes iets dat je doet in je jeugdjaren, om je daarna met meer of minder tegenzin in het ‘echte’ maatschappelijke leven te begeven, met alle verantwoordelijkheden en bovenal conformistische gedragspatronen die daarbij horen. Voor sommigen is het echter een levensstijl die je nooit meer loslaat, en dat hoor je ook terug in de muziek. Dat het resultaat niet iedereen even goed bevalt, bleek wel bij deze lange psychedelische trip – aan het einde was er nog maar een handvol bezoekers overgebleven. Die hadden echter meteen een memorabele geestverruimende ervaring opgedaan.

Solar Skeletons – Little Devil
Maar bij sommige optredens is er sowieso al nauwelijks publiek aanwezig. Dat was het lot van Solar Skeletons, oorspronkelijk afkomstig uit de Oostkust van de Verenigde Staten, maar via veel omzwervingen langs o.a. Montreal (Canada) in Brussel terechtgekomen. Vijf mensen stonden er aan het begin van het optreden, als we geluidsman en barvrouw niet meerekenen. Daarvan liep er tijdens de set ook nog een weg. Onze jongens lieten zich echter niet ontmoedigen en vuurden hun industrial/drone-kanonnade inclusief videobeelden op de vrijwel lege zaal af. Achteraf was het duo echter in het geheel niet ontevreden: De vier mensen die er waren hadden het naar hun zin gehad en zij ook, en daar ging het toch maar om. En dat is nu een instelling die wel meer mensen zouden mogen hebben – een mooi voornemen voor het nieuwe jaar…


Wouter de Waal

Ulver – 013
Wilde deze geweldige Noorse groep al tijden live zien en met dank aan de Roadburn organisatie is het dit jaar dan eindelijk gelukt. In de metalen hoek mogen ook de concerten van Pro-Pain (altijd intens), Jon Oliva’s Pain (omdat Oliva een held is) en Fear Factory (jeugdsentiment) niet onvermeld blijven (en Manowar had ik zeker niet willen missen vanwege de eigenaardige sfeer).

Full Blast: Peter Brötzmann – 013 (Incubate)
Smaken verschillen, zo blijkt maar weer. Vindt de recensent in bijgaand stukje dat Brötzmanns muziek “voor geen meter” boeit, voor mij blijft dit concert het onbetwiste hoogtepunt van afgelopen Incubate (sterk uiteenlopende publieksreacties horen trouwens ook bij dit festival). Naast dit free jazz icoon hebben op jazzgebied Anton Goudsmits Ploctones met Harmen Fraanje en heel recent nog Greetje Bijma grote indruk gemaakt (allebei in Paradox).

Larry Graham & Graham Central Station – 013
Roadburn is koud afgelopen als Larry Graham 013 met een heel ander genre komt verpletteren. Soul is hier het toverwoord en het afgelopen jaar is er geen betere ambassadeur van die stroming in Tilburg geweest dan basvirtuoos Graham. De participatie van het publiek (ook op het podium) maakt dit concert tot een onvergetelijke ervaring.

Hanggai – Festival Mundial
Voor aanvang van Mundial had ik nog nooit van deze in China woonachtige Mongolenbende gehoord, maar sindsdien staat die in mijn geheugen gegrift. Later in het jaar hebben de etnische rockers ook nog in 013 gestaan, maar de eerste kennismaking blijft toch het meest beklijven. In de categorie ‘wereldmuziek’ zijn verder accordeonist Gurzuf (die in de zomer in de Cul speelde) en de immer geweldige zanger/violist Tcha Limberger (te gast op het Gipsy Festival en in Paradox) zeker vermeldenswaard.

Woost – Cul de Sac
Hun Six Minutes South tour startte pas in het najaar, maar in januari gaven de mannen van Woost alvast een voorproefje in Cul de Sac. Daar werd meteen duidelijk dat het nieuwe album wederom een pareltje was geworden dat eigenlijk in de kast van elke liefhebber van meeslepende rock zou moeten gaan prijken. Het zou mooi zijn als Hilversum dat nu eindelijk ook eens oppikt.