Het zou eerst afgelopen najaar zijn, toen dit voorjaar, vervolgens deze zomer en afgelopen maandag ging het door een zieke gitarist weer niet door. Met al die afgelaste optredens leek er zowaar een vloek te rusten op een Slayer concert in 013. Afgelopen dinsdag was het dan echter eindelijk zover en liet de band horen nog steeds zijn mannetje te kunnen staan, al was het dan ietwat stram in de gewrichten.

THE DARKEST RED
Voor het zover is mag het deathcore gezelschap The Darkest Red de volle 013-bak echter alvast opwarmen. Niet dat dat echt nodig is, want de temperatuur is er zo al hoog genoeg. Het publiek zit dan ook duidelijk grotendeels bepaald niet te wachten op deze band en op enkele gunstige uitzonderingen na staren de aanwezigen apathisch naar de verrichtingen op het podium. Die zijn toch anders heftig genoeg, want de op het laatste moment opgetrommelde Waalwijkers springen lustig in het rond en dat alweer voor de tweede dag op rij. Het mag helaas niet baten, wat ongetwijfeld ook te maken heeft met een vrij slecht zaalgeluid en het feit dat men in een ander genre opereert dan de hoofdact. Het oorspronkelijk geplande The Haunted had muzikaal gesproken beter aangesloten, maar vergeleken bij het voorprogramma van Megadeth enige maanden geleden valt dit eigenlijk nog best mee. Jammer voor de mannen dat hun enthousiast gebrachte en technisch niet onverdienstelijk uitgevoerde set zo onverschillig onthaald wordt, maar als aanstormende lokale band openen voor Slayer is nu eenmaal een ondankbare taak.

SLAYER
Toen het concert van maandag door overmacht op het allerlaatste ogenblik werd afgelast, regende het voorspelbaar genoeg (merendeels volkomen misplaatste) klachten op de 013 site en elders, waarbij ook allerhande loze speculaties de kop opstaken. Bij het aantreden van de thrash metal legende vanavond is van boegeroep echter allerminst sprake en ook de band verdoet geen kostbare tijd met uitgebreide mondelinge excuses. In plaats daarvan zet men onmiddellijk het titelnummer van recentste schijf ‘World Painted Blood’ in, gevolgd door enkele andere nieuwe brisantbommen in het uitgebreide Slayer wapenarsenaal. Overtuigend spelen is immers de beste remedie tegen kritiek en dat doet de band vanavond zeker, drumbeest Lombardo voorop.

Na dit frisse begin pauzeert de band even om te vragen of we er klaar voor zijn, waaraan Araya met een brede grijns toevoegt dat dit wel het geval zal zijn, aangezien we lang genoeg hebben moeten wachten. Daarop zet het illustere viertal de energieke kraker ‘War Ensemble’ in, hetgeen het startsein blijkt te zijn voor een integrale uitvoering van ‘Seasons In The Abyss’, met korte rustpauzes voor het sinistere ‘Dead Skin Mask’ en het sfeervolle afsluitende titellied. Deze nostalgische concertpraktijk is de laatste jaren een ware trend onder grote muzieknamen met een rijk verleden (zo deed Megadeth onlangs nog hetzelfde met ‘Rust In Peace’) en biedt de fans de garantie op een reeks onbetwiste klassiekers, hoewel het de spontaniteit van een optreden vanzelfsprekend remt. In het onderhavige geval zal menig fan van het eerste uur wel liever ‘Hell Awaits’ of ‘Reign In Blood’ voorgeschoteld hebben gekregen, maar daar staat tegenover dat de composities op het vanavond gespeelde album over het algemeen volgroeider klinken en een meer divers geheel vormen. De uitvoering is prima en hoewel de heren weinig bewegen (Araya staat natuurlijk stijf overeind vanwege zijn rugproblemen en ook de anderen hebben hun vaste posities, waarvan ze nauwelijks afwijken), belet dat het voorste deel van het publiek niet bij tijd en wijle aardig uit zijn dak te gaan.

Tenslotte geeft de groep nog een knallend slotsalvo met daarin onverslijtbare metalen waar als ‘South Of Heaven’, ‘Raining Blood’ en ‘Angel Of Death’, die het headbangen voor iedereen die ook maar in de verte iets met metal heeft welhaast onvermijdelijk maakt. Dan is het feest alweer voorbij en kan eenieder tevreden huiswaarts keren. Het heeft al met al maar een klein anderhalf uur geduurd, maar langer past ook niet bij een band die zo op pure agressie en snelheid steunt als deze. Zeker niet gezien de inmiddels behoorlijk gevorderde leeftijd van de leden, waardoor in combinatie met de vele verplaatsingen en afgelastingen deze tour de vraag rijst hoelang de mannen dit bestaan nog zullen volhouden. De tijd zal het leren.