In het Midi Theater viel zaterdag ook weer veel te beleven, met Sons of Otis, Jex Thoth en het Pink Floyd-achtige Astra. Stonergrootheid Brant Bjork gaf met oud én gloednieuw materiaal een geweldig optreden.

ASTRA
Dat de progressieve rock van Astra niet uit de jaren 70 komt maar volkomen hedendaags is, is zoals het programma stelt inderdaad maar moeilijk te geloven. Met hun lange psychedelische muziekstukken, kraakheldere geluid en technische perfectie maken de Amerikanen de associatie met Pink Floyd onvermijdelijk. Het sterkst komt die verwantschap naar voren wanneer de beide gitaristen/toetsenisten Richard Vaughan en Conor Riley beginnen te zingen. Toch is Astra alles behalve een goedkope kopie van Pink Floyd. De symfonische inslag van de band doet soms eerder aan het Nederlandse Focus denken en in de lange instrumentale jams laat Astra zich in het Midi Theater van een eigenzinniger kant zien. De filmbeelden op de achtergrond voegen nog een dimensie toe aan de weidse muziek. Af en toe ontspoort de boel op het scherm compleet met vreemde oude science fiction, waarin dan bijvoorbeeld een groot hoofd vanuit de lucht wapens uitbraakt over een uitzinnige mensenmassa en naakte vrouwen, die beschilderd met allerlei tekens vage rituelen uitvoeren. Het maakt het optreden een bijzondere ervaring. (FV)

SONS OF OTIS
Sons of Otis behoort sinds 1992 tot een van de zwaargewichten binnen het stonerrockgenre. Waar de Canadezen op de Roadburndonderdag een reguliere set speelde, voeren zij vandaag hun magnus opus genaamd Templeball intergraal uit. Lager dan laag gestemde spacesludge met een overdosis reverb op de microfoon. Rockveteraan en frontman Ken Bluke proost met een fles water, hoe ironisch, voor de vele succesvolle jaren die hij en zijn bandmaten inmiddels achter de rug hebben. De kracht van Sons of Otis is de lussen die het maakt van slome sludge naar psychedelische dwalingen en weer terug. Een als gewoonlijk vol Midi Theater geniet met volle teugen en bierglazen van een groots optreden van een band die nog lang niet uitgestorven lijkt. (DS)

BRANT BJORK
Cool als altijd, zijn lange zwarte krullen getooid met een rode bandana, betreedt Brant Bjork het podium in het Midi Theater. Het kost de sympathieke stonerrockpionier uit Palm Desert niet meer dan tien seconden om het publiek voor hem te winnen. Voor de fans is het optreden een aaneenschakeling van hoogtepunten, met veel pareltjes van de albums 'Jalamanta' en 'Saved By Magic'. 'Get Into It', 'Too Many Chiefs…Not Enough Indians',  'Low Desert Punk': het komt allemaal voorbij. Fatso Jetson-gitarist Mario Lalli, een oude bandmaat van Brant Bjork, blijkt nog energie over te hebben na zijn optreden en speelt enthousiast een nummertje mee. Met een aantal nummers van de nieuwe plaat 'Gods & Goddesses' valt er ook nog iets te ontdekken. Vooral het stevige 'The Future Rock (We Got It)' spat van het podium. Het slaat goed aan bij het publiek: al tijdens het optreden lopen mensen naar de foyer om een exemplaar van de lp te bemachtigen. En terecht. De laidback stoner van Brant Bjork is een heerlijke muzikale verbeelding van een ultiem vrijheidsgevoel. (FV)

JEX THOTH
Met de mysterieuze Jessica Thoth achter de microfoon sleept Jex Thoth het publiek mee in een sfeervolle en soms stevig rockende show. Met een rode cape om zich heengeslagen en een brandende kaars in de hand voert Thoth met haar bedwelmende, zuivere zang het heidense ritueel van de band aan. Het is doom in de oude stijl van Amon duul II: atmosferisch en melodieus. Een gierend orgeltje voegt hier en daar een rock ’n roll gevoel toe. Een paar keer verlaat de zangeres het podium om de gitarist en toetsenist alle ruimte te geven voor hun zweverige solo’s. Voor de liefhebbers van ouderwetse doom kent Roadburn met deze Amerikanen een waardig einde in het Midi Theater. (FV)