De Bat Cave krijgt tijdens Roadburn 2010 de reputatie van een zaal waar veel acts van hoog niveau spelen. Ondanks dat publiekstrekker Garcia plays Kyuss gelijktijdig in de Grote Zaal staat, weet Totimoshi de zaal toch nog aardig vol te krijgen. Maar ontdekking van de dag is The Machine samen met Horisont.

THE MACHINE
Door de inmiddels bekende aswolk moet ook het Amerikaans experimenteel psychedelisch kwartet Black Math Horseman Roadburn laten voor wat het is. Op verzoek van organisator Walter 'Roadburn' Hoeijmakers neemt het Nederlandse The Machine het stokje over van de Amerikanen. Geen slecht idee van Walter, want de vervanger mag er wezen. Waar het eveneens Nederlandse De Staat volop geniet van media-aandacht, is The Machine nog vrij onbekend bij het grote publiek. Niet vreemd, want de Rotterdammers zijn een stuk minder toegankelijk. Ronkende bassgrooves in combinatie met bluesgitaarsolo’s en swingende drumpartijen worden volledig gedrenkt in psychedelica. The Machine is een jamband die ter plekke  improviseert. Dit ontaardt in uitgebreide en heel rustig opbouwende bluesjams, afgewisseld met stugge stoner en swingende 70’s rock. Een band die de tijd neemt voor hun muziek en dit met veel liefde laat zien. De matige vocalen vormen echter wel een puntje van kritiek. Schrap deze gewoon en laat de leadgitaar voor zich spreken. (DS)

THE LAMP OF THOTH
Het Engelse drietal van The Lamp Of Thoth is nog maar een paar jaar actief, maar zoals voor de meeste groepen op dit festival geldt, is dat bepaald niet aan het geluid af te horen. We hebben hier doodgewoon te maken met een heel kundige doomband in de beste Black Sabbath traditie, waarbij enkel een naar punk neigende felheid in sommige nummers verraadt dat deze dame en heren iets later dan 1970 in de muziekwereld zijn beland. Het leukste aan deze bijeenkomst is echter niet zozeer de muziek op zich, als wel de begeestering waarmee deze door de echte fanaten wordt onthaald. Veel refreinen van de ambachtelijk in elkaar gedraaide nummers worden met overtuiging meegebruld en op gepaste momenten gaan de nodige vuistjes de lucht in. Een aanstekelijke vertoning. (WdW)

HORISONT
De ontdekking van het Roadburnfestival is het Zweedse Horisont. Classic rock compleet met aanstekelijke bluesriffs, dito solo’s en Deep Purple-achtige vocalen. Veel songs worden in het Zweeds gezongen, wat de boel een vreemde klank    meegeeft. Horisont doet je verlangen naar lang haar dat je zonder zorgen kan rondzwieren. Horisont laat de guitarhero in je los en laat je hardrockposes doen waarvan je niet wist dat je deze kon. Wolfmother eat your heart out. (DS)

TOTIMOSHI
Het uit de stad der engelen in de Nieuwe Wereld afkomstige Totimoshi heeft de pech op te moeten treden terwijl tegelijkertijd ene meneer Garcia in de Grote Zaal staat te zingen. De Bat Cave is bij aanvang van het concert dan ook nagenoeg uitgestorven, maar in de loop van zijn performance weet het wild rockende drietal toch nog aardig wat bezoekers binnen te lokken met zijn ongebreidelde energieke geluidserupties. Terecht, want de woeste punkattitude die deze dame en heren etaleren kent op Roadburn nauwelijks een gelijke. De psychedelische ondertoon van hun gerammel, waarvan de Midden-Amerikaanse tempel op de achtergrond mede getuigt, is dan weer wel geheel in lijn met het karakter van dit festival. De keuze van die afbeelding zal trouwens allerminst willekeurig zijn, want het uiterlijk van de zanger en gitarist doet vermoeden dat we hier met iemand van Indiaanse afkomst te maken hebben. Een heel enerverend potje Mayarock. (WdW)

AHKMED
De Bat Cave staat terecht vol bij het Australische Ahkmed. Psychedelische stonerpostrock waar de invloed van Mogwai dan ook goed in terug te horen is. De Batcave krijgt tijdens Roadburn 2010 de reputatie van een zaal waar veel acts van  hoog niveau spelen. Nu ook Ahkmed. Drummer en tevens vocalist van de band heeft iets weg van Gerald Butler in zijn rol van King Leonidas in de film '300'. Je ziet hem in gedachte al: “Spaaartaaa” schreeuwen. Ook bij Ahkmed spelen de vocalen een ondergeschikte rol en kunnen ze beter weggelaten worden. De postrockers wisselen tempo’s goed af zodat het niet snel gaat vervelen. Met veel fuzz, flang en reverb op de gitaren klinkt de band lekker spacey. Ahkmed is bij deze uitgenodigd snel terug te komen naar Tilburg. (DS)