Aan zenuwen voor hun tweede concert op Nederlandse bodem zal het vast niet liggen, maar feit is dat er maar weinig interactie is tussen het Gentse Say Hello To My Kids en de bezoekers van de Bat Cave. Een van gitaristen staat zelfs het overgrote deel van de tijd met zijn rug naar de zaal. De soms dromerige soundscapes met her en der een sample verworden tot muzieklandschappen waar de band loom doorheen slentert. Maar tegen het eind tonen de jongens (allen rond de 20) aan dat hun door elektronica beïnvloede postrock ook best stevig kan zijn.
Net als het voorprogramma gaat ook EF niet voor de interactie-met-je-publiek-award. Even als deVlamingen lijken ook de vijf Zweden eenwording met hun veelal aanzwellende en soms krakende muziek te prefereren boven overdracht ervan aan het publiek. Slechts even richt gitarist Daniel Öhman zich na twintig minuten in het Nederlands (!) en Engels vriendelijk en charmant tot de zaal.
Vocalen zijn, geheel conform het genre, van ondergeschikt belang. Het leeuwendeel van de stukken is instrumentaal en als er dan al een keer stemgeluid de microfoon bereikt, gaat het om klankuitstotingen als 'wooooo' en niet om zwaar poëtische teksten met een mooi metrum. Bij één nummer wordt de door laptops bijgestane postrock uitgebreid met een riedeltje op melodica door drummer Niklas Åström. Aardig en weer eens wat anders, wat zeker geen kwaad kan, maar verre van briljant. Wat nog verder van briljant verwijderd is en na meerdere malen zelfs irritant wordt, is het behoorlijk hoorbaar stemmen van gitaren terwijl de stukken nog niet uitgespeeld zijn. De schelle testpingeltjes op een elektrische gitaar zijn niet bevorderlijk voor het luisteren naar en het omgeven worden door de muziek.
Tegen het eind van het optreden besluit Öhman in een opwelling het podium te verlaten en in het publiek wat ruimte voor zichzelf te creëren middels wat wilde bewegingen. Als hij deze terreinwinst geboekt heeft, springt hij echter meteen weer terug het podium op. Daarna blijkt de band na vijf kwartier geen mogelijkheid meer te zien tot een toegift. De al eerder problemen gevende basversterker is namelijk kapot (iets wat de band later op hun Facebook-pagina als "Awesome!!!!!!!" zal omschrijven) en dus eindigt de ambient-avond wat eerder dan gepland.
Postrock met laptops en defecte apparatuur bij EF
Ook Say Hello To My Kids bijzonder introvert
Na voorprogramma Say Hello To My Kids was ook het Zweedse EF in zichzelf gekeerd. Met regelmatig gesloten ogen, liet de band zich onderdeel worden van de muziek. Het was daarbij kennelijk geen probleem was om door stukken heen en duidelijk waarneembaar de gitaren te stemmen. Een kapotte basversterker deed de avond wat eerder eindigen dan gepland.