Ze hadden gerekend op honderd man in de Kleine Zaal, maar uiteindelijk waren er tweehonderd belangstellenden op de CD release party van Daybroke. De Tilburgse formatie rond gitarist/zanger Tom Sikkers presenteerde gisteravond haar nieuw album 'What Nature Started'. Muzikaal stond het als een huis, maar aan de zang moet men nog schaven.

AESTRID
Nog voor Daybroke aan de beurt is, komt eerst manager Paulus Tops op het podium. Hij vraagt het publiek om even stil te zijn voor Bo Menning, de gitarist en zanger van de band Aestrid. Vaak met band, vandaag even alleen. Is dat te merken? Totaal niet. Menning is een vent die slaapt met zijn effectpedalen. Door middel van loops en feedback, tovert de gitarist een heerlijk klankentapijt uit de speakers die je helemaal doet vergeten dat er maar één man op het podium staat. De geknepen stem van Menning doet denken aan die van Billy Corgan en dat werkt prima in combinatie met de muziek die schippert tussen Sigur Ros en shoegazerveteranen My Bloody Valentine. Uit Menning's kastjes komen af en toe baspartijen voorbij en een subtiele basdrum, waardoor het geheel absoluut meer is dan de som der delen.

DAYBROKE
Om het publiek voor Daybroke op te warmen, wordt er eerst op een scherm aan de zijkant van het podium een film vertoond. De band komt zelf aan het woord, terugblikkend op hunzelf alsof ze al jarenlang bestaan en ook clipmaker Tim Smit, die de clip voor single Hey Girl maakte, komt voorbij. Bij de laatste woorden van de film opent het gordijn en begint Daybroke onder luid gejuich met spelen. Het oogt in het begin allemaal nog een beetje zenuwachtig en dat is niet vreemd; de bas speaker ging vlak voor het optreden kapot en er moest snel een andere worden geregeld. Gelukkig weten de mannen de onzekerheid snel van zich af te schudden en rockt het allemaal lekker. Jammer genoeg zal Daybroke nooit ontkomen aan de vergelijking met Foo Fighters, maar ook vleugjes Weezer en zelfs Placebo komen voorbij in een soort van jaren '90 revue.

Het publiek komt op een paar man na niet verder dan licht met het hoofd schudden en dat is raar. Aan het gitaarspel zal het zeker niet liggen. Vooral gitarist Jesse Klaasse heeft er zichtbaar zin in en kan zich helemaal uitleven met een paar puike solo's. Ook de ritmesectie is strak en dus blijft er maar één ding over: de zang. Tom Sikkens beschikt over een kundige stem; strak en zuiver. Waar het nog aan schort is bevlogenheid. Tegenover de zware gitaren, die vaker wel dan niet door de distortionmangel worden gehaald, steekt de stem van Sikkens schril af alsof een solerende viool het moet opnemen tegen een zestig man tellend orkest. Natuurlijk zou de geluidsman hem omhoog kunnen schroeven, maar dat verandert niet dat Sikkens een beschaafde zanger is. Als daaraan wordt geschaafd door her en der een fijne, gerafelde uithaal te plaatsen, dan slaat dat vanzelf over op het publiek. Dan mag Daybroke zich met recht de nieuwe rocktrots van Tilburg noemen.