Voor wie geen genoeg heeft kunnen krijgen van Roadburn of gewoon toe was een avond 'herrie' kon maandagavond zijn hart ophalen bij de sludge rock van de jonge Vlaamse honden van Steak Number Eight en de energieke postrock van het Ierse And So I Watch You From Afar.

Wie bij postrockbands denkt aan Mono, Explosions In The Sky en Mogwai komt bedrogen uit bij het (zeker dan) wat avantgardisch en met name energieker klinkende gezelschap uit Ierland: And So I Watch You From Afar (ASIWYFA). Eerder dit jaar bracht de band een ep uit die al even lovende recensies kreeg als de vorig jaar verschenen debuutplaat. Ook live zijn de recenseergoden ze goed gestemd en over het optreden eerder dit jaar op Eurosonic ook niets anders dan lof. De verwachtingen zijn dan ook hooggespannen voor vanavond.

STEAK NUMBER EIGHT
Maar eerst is het de beurt aan de Vlaamse pubers van Steak Number Eight. Op het moment van aantreden is de Bat Cave al zeer goed is gevuld. Dat de heren goed hebben geluisterd naar bands als Isis wordt direct duidelijk. Onvervalste sludge schalt door de speakers. Zanger Brent Vanneste zingt en schreeuwt de longen uit zijn lijf en trekt daarbij angstaanjagende grimassen. Het geproduceerde geluid is niet altijd even prettig te noemen, maar het doel heiligt het middel: Sludge. Bij onze zuiderburen worden ze al in een adem genoemd met Amen Ra. Vanavond tonen zij echter te weinig om dit te kunnen bevestigen. Zo op het eerste gehoor klinken de nummers prettig, maar naarmate de tijd verstrijkt, lijkt alles op elkaar en zit er weinig vernieuwends in. De muzikanten lijken graag te willen, maar de muzikale beperkingen eisen hun tol al vroeg in de set en dan is een optreden van drie kwartier lang. Zeker voor de bezoeker die niet voor dit genre komt, maar meer houdt van de post rockers van And So I Watch You From Afar.

AND SO I WATCH YOU FROM AFAR
Al bij de eerste klanken sneuvelen er vele trommelvliezen en de daarbij behorende trilhaartjes. Het geluid staat tergend hard en de band zelf doet er nog een schepje bovenop door een wervelwind van postrock geluiden de zaal in de slingeren. Zowel de band als de muziek gaat van hot naar her, als een ADHD-puber zonder Ritalin. Wat technische problemen aan het begin van de set mogen de pret niet drukken. Oude en nieuwe nummers wisselen elkaar af en de band speelt alles met de grootst mogelijke energie. Tussendoor is er zelfs nog adem om een praatje te maken met het publiek en uitgebreid de jongen van de merchandise voor te stellen. Sympathiek, maar men komt voor het gitaargeweld en dat is er in overvloed. Een uur lijkt kort, maar in de wereld van ASIWYFA is dit precies genoeg om alle energie uit je lichaam te zuigen en niet geheel onbelangrijk: je trommelvliezen onherstelbaar te beschadigen, maar het was het waard.