ZXZW is een festival vol uitersten en vreemde combinaties. Vandaag spande echter de kroon; metal in Villa Fiësta. Deze combinatie is als Gerard Joling op de verjaardag van Osama Bin-Laden en als Jantje Smit in het voorprogramma bij Cradle of Filth. Kortom: je vraagt je af wie in vredesnaam op het idee is gekomen. Villa Fiësta is buiten ZXZW om een onvervalste Breezâh tent. Ik heb dan ook het idee dat het personeel voor de gelegenheid zwarte kleding heeft aangetrokken om maar niet uit de toon te vallen bij de bezoekers. Het is de metal van Hacride die een handjevol mensen doet besluiten toch naar binnen te gaan. Voor velen zal het de eerste en de laatste keer zijn dat ze hier te vinden zijn. Al is het alleen maar vanwege het verschrikkelijk slechte geluid. De band begint iets later omdat de soundcheck uitloopt. De heren willen perfectie. Helaas voor hen is het geluid verre van perfect bij aanvang. Er zit nog net geen ruis doorheen maar verder wijst alles er op dat de boxen en de gehele ruimte niet gemaakt is voor Metal. De zanger wisselt (de haast onhoorbare) cleane zang af met grunten. Het is een beperkte zanger, waardoor de nummers mij niet echt kunnen boeien voor langere tijd. Tel daar het gebrek aan akoestiek van de ruimte bij op en het mag duidelijk zijn dat het niet het hoogtepunt van het festval is. In de Hall of Fame is het druk. De kleine zaal van gisteren heeft plaatsgemaakt voor een grote ruimte, afgebakend door zwarte doeken en kleine lampjes. Je zou het bijna sfeervol noemen. De zaal is goed gevuld met voornamelijk mensen van boven de 30 die de beginperiode van Psychic TV nog bewust hebben meegemaakt. Ik was echter nog maar een jaar oud toen de band in het Guinness Book of World Records terecht kwam voor het uitbrengen van 17 albums in een jaar tijd. 21 jaar na het behalen van het record staan ze in Tilburg. De freakshow van toen blijkt nog altijd zijn naam waar te maken. Op een groot doek zien we vreemde beelden. Beelden van naakte vrouwenlichamen en van vrouwen die net plastische chirurgie hebben ondergaan. Wellicht zijn dit beelden van de zangeres…of moet ik zanger zeggen? Muzikaal is het allemaal niet zo spannend. De band speelt strak en wordt ondersteund door een geluidsband. De zangeres leest haar teksten op van een muziekstandaard. Het publiek lijkt het allemaal wel OK te vinden, gejuich klinkt er na ieder nummer, net zoals in de jaren '80. Het enige dat veranderd lijkt zijn de rimpels bij zowel bezoeker als band. Wie voor het Duitse ijsbeertje is gekomen heeft pech, want Knut is alles behalve een lief schattig knuffelbeertje. Het is een keiharde sludgemetalband die poolkappen spontaan laat smelten en ijsberen op de vlucht doet slaan. Gelukkig is de metal-mens niet bang voor een beetje muzikaal geweld. Het is dan ook behoorlijk druk in de knusse en warme Extase. De band heeft amper 9 vierkante meter om op te spelen, maar dat mag de pret niet drukken. De zanger zit dan ook het grootste gedeelte van de tijd op het podium om de rest maar niet in de weg te staan. Het overige gedeelte staat hij de stembanden uit zijn lichaam te schreeuwen en gaat hij op in de muziek, net zoals het publiek dat doet. Er ontstaat een heuse mosh-pit en even word er zelfs gecrowdsurft. Dat er geen interactie met het publiek is, vindt niemand erg want we krijgen er een superstrakke set voor terug. Je vraagt je haast af hoe ze het doen. De bandleden kijken elkaar niet aan en spelen het ene na het andere nummer alsof hun leven er vanaf hangt. Het is lang geleden dat ik een metalband zo strak heb horen spelen! Na het maken van hun vorige plaat Challenger kondigden de bandleden aan nooit meer op tour te gaan. Gelukkig zijn ze na het maken van hun laatste plaat Terraformer van gedachten veranderd. Wat een optreden zeg! Als je het mij vraagt het hoogtepunt van deze ZXZW.