Kiss The Anus Of A Black Cat. Wat? Ja, zo heet de Vlaamse band die vandaag met een solo-optreden van frontman Stef Heesen de bezoekers van de Synagoge op hun knieën krijgt. Akoestische doomfolk vergezeld met de indrukwekkende luchtpijpen van een zanger die het einde van de wereld lijkt te predikten. De Synagoge is gevuld met blauwe stoelen waar het publiek plaatsneemt. Vandaag zal er echter niet uit de Tora worden voorgelezen; nee, Kiss The Anus Of A Black Cat zal met Stef Heesen als afgevaardigde als een klagende priester zijn akoestische freefolk (denk aan The Brian Jonestown Massacre) ten gehore brengen. Met een akoestische gitaar, een tamboerijn en een toempar (een kastje van waaruit een ééntonig orgelgeluid klinkt) als wapens begint hij zijn set. Het publiek is muisstil wanneer Stef gedempt op zijn snaren begint te tokkelen en zijn mythische verhalen begint te verkondigen. Het is er zelfs zó stil, dat de aantekeningen die ik opschrijf bijna zijn te horen. Ook bij het stemmen van zijn gitaar tussen de nummers door, lijkt iedereen nog verdoofd van de muziek en spreekt er geen man. De toempar klinkt bezwerend onder de repetitieve gitaarakkoorden en ik vraag mij af waar de wierook en de brandende kaarsen zijn. Helaas is het in de Synagoge te licht rond deze tijd om een sfeer te creëren die bij deze band past: onheilspellend, mysterieus, mythisch, bijna hypnotiserend. Wanneer de Vlaming de laatste akkoorden aanslaat en het publiek hem gapend aankijkt tot de laatste tonen uit zijn gitaar gedoofd zijn, kan ik met overtuiging bevestigen dat dit het mooiste is dat ik gezien heb op ZXZW. The Hickey Underworld is op ZXZW-zondag één van de laatste bandjes die hun gitaarsnoeren in de versterkers mogen drukken. In 2006 wonnen zij Humo’s Rock Rally; iets om trots op te zijn. Op dit moment één van de heetste bands die onze zuiderburen rijk is, en terecht! Op een nonchalante manier sloffen de bandleden van The Hickey Underworld het Culpodium op en het eerste wat de zanger vraagt is of er nog geneukt gaat worden. Een bijzonder begin. Ze beginnen aan een vrij lang instrumentaal intro waar invloeden van Death From Above 1979 (R.I.P.) en een vleugje Bloc Party (vooral de drums) te horen zijn. Het is goed dansbare pop met een flinke punkrand erom heen. Wat opvalt is dat het geluid hard, maar dan ook érg hard staat. De eerste keer dat ik tijdens de stiltes tussen de nummers door mijn oren voel suizen. Op een geheel ongedwongen manier staan hier vier gasten compleet los te gaan in de Cul: de drummer zit hout te hakken alsof zijn leven er vanaf hangt en de schreeuwlelijk van een zanger schuurt de boel flink op met zijn schorre brulstem. Aan het einde van de ietwat uitgelopen set is er nog plaats voor een solo. Even een andere wending tussen het raggen door dat ik eigenlijk wel meer had willen horen, maar wat niet noodzakelijk is bij deze muziek. The Hickey Underworld is heet in België en met dit optreden hebben ze ook Nederland even doen koken.