“Goedenavond Enschede!!!"
Ik heb er zó f***ing veel zin in!” roept Bente als ze haar gitaar nog maar net heeft neergelegd. Het typeert meteen de toon van de avond: open, speels en met een flinke dosis zelfspot. In een korte broek, hoge laarzen en een knotje dartelt ze over het podium van een stijf uitverkocht Metropool Enschede, een try-out voor haar nieuwe show "Droom Opwaarts", en weet ze de zaal moeiteloos in haar wereld te trekken.
De avond begint klein, met een gitaar in haar handen en het breekbare Hou van mij. Een klein foutje sluipt erin, maar het stoort niemand; eerder maakt het haar alleen maar menselijker. Zodra ze de gitaar afdoet, schakelt Bente over naar volle energie: dansend, glanzend in licht en kleur. De backdrop, een wit doek waarop haar schaduw voortdurend meebeweegt, verandert elk nummer in een visueel schilderij.
Wat volgt is een kleurrijke reis door liefde, onzekerheid en groei. Ze vertelt open over haar ADHD en hoe ze soms zomaar de draad kwijtraakt. “Ik ben helemaal vergeten…,” zegt ze midden in haar praatje, om vervolgens zonder pauze over te gaan in Zonder Handen Rijden, waarin ze het publiek de tekst laat afmaken: “Helemaal vergeten om te / Om te vragen of je gister / Goed hebt kunnen slapen…” De zaal zingt voorzichtig mee, glimlachend om de herkenbaarheid. Het is precies dat moment waarop Bente’s charme het sterkst is: haar vermogen om iets alledaags en kwetsbaars om te zetten in iets verbindends.
Tussen de dansbare interludes door klinken intieme momenten: een liedje over dromen en durven groeien, waarbij ze de zaal zachtjes “vier vaker, lach veel, hou vast” laat herhalen. Eerst aarzelend, daarna vol overtuiging.
Bente praat alsof ze met vrienden is. Ze deelt dat ze samen met haar beste vriend het dak van Carré beklom (“ik ga niet vertellen hoe, want dat mag niet”) en moedigt iedereen aan om buiten de lijntjes te leven. “Kijk elkaar aan, zeg dat je van elkaar houdt, en dat je trots op ze bent.” Die boodschap van liefde, vriendschap en mildheid keert telkens terug, in haar woorden, haar muziek en haar blik naar het publiek.
De show bouwt langzaam op naar een explosie van licht en kleur. De spotlichten mengen zich tot één regenboog tijdens het laatste nummer voor de encore, terwijl de zaal luid meezingt. Een daverend applaus volgt, staand, al stond eigenlijk iedereen al te dansen. In de toegift verrast Bente met een Nederlandstalige cover van Believe van Cher, bekend van haar deelname aan Beste Zangers.
Bente bewijst vanavond dat kwetsbaarheid niet tegenover kracht hoeft te staan. Ze danst, struikelt, lacht en raakt, allemaal in één adem. Als dit een try-out was, dan belooft Droom Opwaarts een show te worden waarin dromen niet alleen worden verteld, maar ook echt gevoeld.