Zodra het licht dooft en de eerste akkoorden klinken, voelt iedereen het: dit is geen gewone show. Dit is thuiskomen. De continu glimlachende Typhoon staat in een uitverkochte Hedon: de plek waar zijn reis ooit begon. En dat is te merken aan zijn woorden, zijn energie, en vooral aan het publiek dat hem omarmt alsof hij nooit is weggeweest.

De avond begint met een knal. Typhoons broer, O-Dog, stormt het podium op en zweept de zaal op nog vóór de eerste noot heeft geklonken. “ZWOLLE!”, brult hij, en de menigte schreeuwt terug. De toon is gezet: dit wordt een avond vol vuur, verbinding en trots. Maar dan verandert de sfeer. Wanneer Typhoon verschijnt, kiest hij niet voor een knal, maar voor stilte. Een rustig, ingetogen nummer opent de set. De overgang voelt als een diepe ademhaling voor wat nog komen gaat. Het is een bewust begin van 'de reis’: een thema dat de hele avond terug zal komen.
 


 

 

© Roos Weerman

In het eerste deel van de show draait alles om energie. Oude en nieuwe nummers vloeien moeiteloos in elkaar over. Typhoon heeft het over zijn tijd bij de Fakkelbrigade en brengt een hiphopmedley met onder meer de klassieker van Opgezwolle, ‘Verre Oosten’, en het publiek vind het te gek. De verwijzingen naar zijn thuisstad zitten overal in verweven: in zijn glimlach, zijn woorden, zijn trots. Tussen de nummers door praat hij openhartig tegen het publiek: “Dat het hier allemaal is begonnen, en ik nu twee avonden uitverkocht heb, dat is een jongensdroom.” De zaal juicht. Iedereen voelt dat hij het meent.
 

 

 

Daarna gaat de reis verder. De explosieve energie maakt plaats voor rust. Typhoon vertelt over zijn nieuwe boek, en leest enkele passages voor. Het tempo zakt, de lampjes en gaan omhoog, en even lijkt Hedon te veranderen in een intieme huiskamer, met een eerbetoon naar de moeder van Typhoon. Van springen en lachen naar tranen en kippenvel. De lampjes maken even later plaats voor twee vingers in de lucht: de 'peace-signs', die daarna weer worden ingewisseld voor een moshpit. 

Typhoon is zichtbaar trots op zijn band, en dat laat hij merken. Regelmatig stapt hij opzij om zijn muzikanten in het zonnetje te zetten: een vurige saxsolo, krachtige backingvocals, prachtige zang van zijn toetsenist of een drumgroove die het dak eraf blaast. En telkens als de energie weer opbouwt, komt O-Dog opnieuw springend en roepend het podium op stormen. Samen proberen ze zelfs het decibelrecord van Hedon te breken. Of dat gelukt is, weet niemand zeker, maar één ding is duidelijk: oordopjes waren geen overbodige luxe.

Na ruim anderhalf uur sluit Typhoon af met (de remix van) Bumaye, opgevolgd door zijn klassieker Zandloper. Het is de tweede keer dat hij dit nummer speelt, maar nog steeds wordt er gedanst en gesprongen. Zijn boodschap is helder: het gaat niet alleen om muziek, maar om de reis, om dankbaarheid, verbinding en je dromen achternagaan.  En dat gevoel bleef hangen: niet alleen in de zaal maar ook onderweg naar huis.