Burgerweeshuis, 26 maart - De eerste keer dat ik Cords zag was op teevee, tijdens een eerbetoon aan Nirvana voor de VPRO, Lola da Musica meen ik. Dat was toen Kurt net zonder hoofd in zijn schuurtje was aangetroffen, dus ergens in 1994. Ze speelden In Bloom, zoiets. Brood zat ook in die uitzending. Die hield nog een pistool tegen zijn eigen kop, waar zijn dochter bij zat: "Wat zou je er van vinden?." Oh bitter is het leven. Bij aanvang van de avond hier in het Burger wordt met op doek geprojecteerde clipjes gememoreerd aan reeds lang vervlogen tijden. (Grungy geheel: zwaaiende haren, in het rond vliegende potten verf, 'ekspressionisties' gedans; je weet toch.) Een oude man zou er bijna sentimenteel van worden, ware het niet dat sentimentalisme iets voor je ouders is en bovendien niet errug rock.
Er is veel dat kan gebeuren in zestien hele jaren en veel is er ook gebeurd rond la Holsbeek en vrienden. Daar gaan we het nu maar eens niet over hebben - geïnteresseerden slaan de documentatie er maar eens op na. Maar zie aan, Cords staan er weer in 2010 en aan de orde is - adel verplicht - een stevige bak muzikale pleur, en dat zonder al te veel zoetigheid. Toegegeven, veel nieuws is er daarbij niet onder de koperen ploert. We denken maar Pixies of PJ Harvey en de hele sloot early-nineties helden. Cords is er beslist de groep niet naar om die wortels te ontstijgen. Plus ça change, zegt de Fransman. Wat helemaal niet zoveel uitmaakt, zolang een en ander, zoals hier, met de nodige aanstekelijke lol en branie gepresenteerd wordt.
Vermiste SG
Goed dus om te zien dat Simone op haar meisjesachtig enthousiasme nog niets ingeleverd heeft. Een dotje onstuimigheid is ze op een misschien iets teveel naar degelijkheid hangend combospel. En wat een fucking drummer! Met een naam die mij gelijk al aan mijn max aantal woorden zou brengen wanneer ik hem uit zou typen! Heel goed werk van deze man. Bij afsluiting van de set (hoe heet dat nummer waarmee ze afsluiten? Dat nummer is de shit) wordt ook nog de vermiste SG opgeduikeld. Gezegd mag worden dat het vanavond aan de man gebrachte Cords retrospectief (een heuse dvd- en cd-box voor 18 euro schoon aan de haak) wel een tikkie ambitieus overkomt op boeren en buitenlui, maar vast staat: gasten kunnen aan de rammel.
Sombere bespiegelingen
King Me laten als openende groep vanavond horen wat ze al een tijdje laten horen: volwassen en uitgesponnen rock noir. Rock noir met veel aandacht voor dramatische aspecten en opbouw en vooral de sobere en sombere bespiegelingen van voorman Michael Milo. Hier een beetje Brits op zijn Radioheads en daar wat Yankee-achtigs à la Palace ‘Prince’ Billy Oldham. Een band waarin het jezelf prima verliezen is, als dat je stieltje is. Hoewel de wind er vanavond er niet bepaald onder lijkt te komen. Wat ik wil zeggen: ik heb ze wel eens beter gezien. En zet die baseball pet de volgende keer af als je een podium opklimt Michael Milo. Da’s no-no gekwadrateerd.
Beetje bevreemdend wel dat de tent alles behalve uitverkocht is met zoveel inheemse shit aan de bak (Simone’s “Deventer rock city!” aan het einde van de set klinkt wat dat betreft wel erg obligaat). Maar soi, laten we het feestje vooral niet met azijn bezeiken en ons bezatten op tijden die komen en tijden die geweest zijn. Je weet wel, voor de rock.