De mooie piano akkoorden van ‘Wake Up’ vullen op deze vrijdagavond 26 februari de kleine zaal, ook wel Het Paradijs genoemd. Het is duidelijk dat El Pino & The Volunteers vanavond mogen beginnen. Je zou ze eerder als hoofdact inschatten, maar daarmee zou je The Horse Company wellicht tekort doen.
De opener van het, nog vrij, nieuwe album ‘The Long-lost Art Of Becoming Invisible’ werkt live ook heel goed en luidt een 15 songs tellende set in die zich vooral op die recente langspeler laat berusten. Drie nummers van het debuut album ‘Molten City’ nestelen zich tussen de nieuwe nummers. Cougar, Moody Street en El Degas blijven hun sfeer behouden zonder de input van Harm Goslink Kuiper, die voorheen de banjo en andere Americana gerelateerde instrumenten bespeelde.
De alternatieve countryrockers uit Rotterdam trakteren de liefhebbers van de twee uitgebrachte albums graag op een extraatje. Voorzien van anekdotes worden er drie nummers gespeeld die zich niet op tape lieten vangen, maar die zich wel graag laten spelen. Vooral het bezwerende ‘Scratches’ maakt veel indruk. Wat heeft David Pino toch een fijne stem (die zich heerlijk laat combineren met de vocalen van bassist Mark van der Waarde) en wat is dit toch een fijn bandje. Nog een paar funfacts: De ex-drummer van Johan zit op het krukje. De lichtshow wordt verzorgd door de Kyteman licht technicus. Complimenten overigens daarvoor. De visuele aspecten zijn erg goed verzorgd, wat de sfeer in enorme impuls geeft.
Na een ietwat trage ombouw en soundcheck staan de mannen van The Horse Company op de planken. Deze Zwollenaren hebben al de nodige media buzz gehad. Het opname proces, dat in Texas USA plaats vond, van hun meeste recente langspeler ‘Olympus’ was door middel van een dagboek te volgen op 3voor12. Single ‘I Don’t Wanna Wake Up’ werd regelmatig gedraaid op 3FM en KinkFM.
Ze brengen een prettige mix van southern rock, country/folk en alternatieve pop/rock ten gehore. Er is eigenlijk weinig op aan te merken: goede songs en dito show. Ook met een becheiden lichtshow kom je een heel eind. Het publiek is op dit moment redelijk geslonken. Blijkbaar kwamen er een aantal alleen voor El Pino en zijn vrijwilligers. De broertjes Hilberink (beiden gitaar en zang), bassist Arjan Pronk en drummer Jeroen Hobert staan hun best te doen voor een publiek dat steeds meliger wordt. Aan het einde van de set ontstaat er een flauwe sfeer door, al dan niet beschonken, roepende mannen en vrouwen die denken dat ze grappig zijn. Na een toegift van drie nummers en een enkele grap is het gedaan voor vanavond. Hengelo is weer helemaal Hengelo.