Het is typisch zo’n avond in Atak dat je bij binnenkomst al weet welke muzieksoort er op de planken staat: "gothic". Een korte blik in de zaal is voldoende om ‘the usual suspects’ te herkennen. Mannen met lange manen in het zwart en vrouwen, al dan niet gepropt, in een gotische jurk met bijbehorende opmaak.
De sfeer zit er al goed in door het voorprogramma: Stream of Passion. Deze band moet je zeker gaan zien als je ze nog op de festivals of in zalen tegenkomt. Al was het maar alleen om de cover van Radiohead's “Street Spirit”. Ondanks het feit dat de zaal niet uitverkocht is geraakt, is deze toch lekker vol.
Epica trapt de avond af met “Resign To Surrender”, tevens de opener van het nieuwe album (als je de intro even niet meetelt). De band heeft wat moeite om op stoom te komen, maar gedurende het optreden dieselt de band zich naar een prima interactie met de zaal. Als we gitarist Mark Jansen mogen geloven, heeft de band het beter naar zijn zin dan de avond ervoor in “de Kade” in Zaandam. Laten we het er op houden dat de gemiddelde Tukker wel wat heeft met metaal.
Gothic is tot volle wasdom gekomen dankzij de mogelijkheden om complete klassieke orkesten uit een synthesizer te rammen. Je merkt (helaas) ook dat toetsenisten bij deze bands steeds meer ‘bandwerk’ mee laten lopen met hun toetsenpartijen. Geen idee of dit een tekortkoming is in het aantal vingers of dat het een kwestie van gemakzucht is. Wanneer je een album opneemt met zoveel bombast dan is dit uiteraard een behoorlijke klus om dit goed neer te zetten op een podium. Coen Janssen doet zijn best, maar het ziet er toch wat frappant uit wanneer je hem in de weer ziet op het podium terwijl het Concertgebouworkest zo’n beetje uit de speakers schalt. Trouwens.. zo’n draaibaar toetsenstatief ziet er wel kek uit.
Het metal-gedeelte zit weer bijzonder strak in elkaar, het ramt en stampt dat het een lieve lust is en tegen het einde van het concert vormt zich dan ook (eindelijk) een heuse pit voor het podium.
En Simone Simons… wat moet je daar nog over zeggen. Als je een zangeres zou wensen voor een band als Epica dan ziet ze er gewoon ook zo uit, om van het zangtalent maar niet te spreken. Loepzuiver en ‘entertaining’ op het podium. Daar kan zelfs geen buikdanseres meer wat aan doen.
De Limburgers hebben weer laten zien waar ze voor staan, een degelijk optreden dat net zo strak is als hun nieuwe album. Hopelijk hebben ze nog voldoende rust kunnen pakken in de lange weg terug, want het tourschema laat weinig ruimte hiervoor.
De band reist de laatste week af naar Spanje en Portugal om vervolgens de hele maand april in Zuid-Amerika te vertoeven. Als je ze nog wil zien dan heb je pas op 13 mei 2010 weer een kans. Op deze dag spelen ze op Dauwpop in Hellendoorn.