President Calvin Coolidge, met glimlach en bolhoed, prijkt in monocolour op de hoes van Camp Coolidge' eerste demo. Een haan staat vier op zijn hoofd. Het Noord-Hollandse Camp Coolidge lijkt iets te willen vertellen. Wekt luisteren naar dit album een muzikaal Coolidge Effect op?
In het eerste kwartaal van 2010 biedt Camp Coolidge een tweetal nummers aan bij de 2 Minuten Show op KinkFM en mobiliseert succesvol alle vrienden, familie en kennissen. Als resultaat staan ze weken in de hoogste regionen van deze hitlijst, wat vervolgens weer een optreden in Paradiso oplevert. Dat staat eind januari te gebeuren. In afwachting daarvan moeten we het vooralsnog doen met een viertal nummers doen van hun demo CD die afgelopen jaar uitkwam.
Don't Get Me Started
De eerste track, Don't Get Me Started, trapt af met een fris intro van handclaps en een catchy rifje, alvorens zanger Daniël Drommel zijn tekst inzet. De staccato wijze waarop hij de lettergrepen spuit doet denken aan de manier waarop P!nk dat doet op Don't Let Me Get Me, maar dat terzijde. Door uithalen en meerstemmige passages een Weezer-achtige song. Wat opvalt, is dat de stem van Daniël op deze track iets meer nasaal is dan op de rest van de demo, wat het aan Brian Molko (Placebo) doet denken. Terwijl Daniël geleidelijk aan vlam vat nadert de staart van de track.
Drive
Omdraaiende contactsleutels starten de muzikale motor van het nummer Drive, waar Daniël en de zijnen ons iets verder de snelweg mee op nemen: het tempo ligt wat sneller, de gitaaraanslagen zijn harder. De breaks blijven even fris als in de openingstrack. Van Weezer naar Greenday, zeg maar. Tijdens de inhaalmanoeuvres op de linker weghelft blijken Daniëls uihalen echter niet meer zo zuiver: de toerenteller komt hier en daar in het rood.
Bittersweet
In Bittersweet zijn leugens wederom een goede voedingsbodem voor Daniel’s tekstuele inspiratie (Lie For A Lie). Sowieso zijn de teksten interessant te noemen. Frustratie, strijd, cynisme en ongeloof worden vertolkt als Poking Someones Eye Out On The Way To Anger Management en bijvoorbeeld Irony Is My Sugar. Een aardige track weer. Kop, staart, melodieus, goede mix. Toch ook hier weer een kanttekening: de vocalen zijn bij vlagen meer bitter dan zoet.
Here
Dat Camp Coolidge verder gaat waar The Get Up Kids ooit gestopt zijn, aldus hun biografie, is lichtelijke grootspraak. Maar goed, zonder bluf kom je in dit leven nergens. Na vier nummers is het echter wél duidelijk geworden: Camp Coolidge is in staat om pakkende, melodieuze rocknummers te schrijven, welke hier en daar tegen pop aanschurken.
Maar kan de band daarmee een muzikaal Coolidge Effect teweeg brengen? Met meer nummers op de Myspace, een bezoekje aan de studio en het lichtelijk bijschaven van Daniel’s uithalen zullen we zeker de naald nog eens op het vinyl plaatsen. En nog een keer, en nog een keer...
Camp Coolidge speelt 23 januari in Paradiso.