MDC & The Pawns in Ernesto’s

Oldschool Hardcore Punk herleeft

Tekst: Niena Bocken / Fotografie: Ilvy Maijen, ,

De gemiddelde leeftijd van het publiek in Ernesto’s ligt vanavond om en nabij de dertig. Her en der zijn nog wat echte hanenkammen te ontwaren. Maar dat is ook niet gek als je bedenkt dat er zometeen een band speelt die eind jaren zeventig is ontstaan en die later samen zou spelen met bands als Minor Threat, Black Flag en Dead Kennedy’s. MDC, afkomstig uit de USA, Oregon en in haar genre een van de meest (links)radicale Hardcore/Punkbands die internationaal naam heeft gemaakt.

Oldschool Hardcore Punk herleeft

Het voorprogramma laat al een beetje op zich wachten; The Pawns. The Pawns is de vaste support van MDC op deze tour. De band speelt snelle nummers en dat is aan de drummer af te zien. Punk met vrouwelijke vocalen, want het betreft hier een frontvrouw, die haar mannetje staat en het publiek wel weet te amuseren met haar presentatie. Dan is het wachten op MDC - niet lang, maar ondertussen is het toch wel laat. Dat deert het publiek niet. De tent staat vol en er zijn zelfs mensen afgereisd vanuit Frankrijk om hierbij te kunnen zijn. MDC opent toepasselijk met 'No More Cops' van het laatste album 'Magnus Dominus Corpus'. Extra toepasselijk, omdat er vorige week nog door de politie is aangegeven dat de posters die de aankondiging ('Support Your Local Dead Cops') van deze show weergaven, aanstootgevend zouden zijn! De zaal lijkt nog een beetje verdwaasd van de abrupte muzikale explosie, maar vanaf het tweede nummer 'Destroy The Planet' gaat het echt los. Ook ik kan me niet meer inhouden. Vanaf dat moment weet MDC het voorste gedeelte van Ernesto's in beweging te houden. De heren spelen voornamelijk nummers van 'Millions Of Dead Cops' en 'Magnus Dominus Corpus', twee cd's die veel overeenkomsten hebben. De nummers worden snel gespeeld en soms krijg ik het idee dat frontman Dave Dictor het zelf nauwelijks bijhoudt. Maar dit is Oldschool Hardcore Punk zoals Oldschool Hardcore Punk ooit bedoeld was: Hard, snel, boos en recht door zee. De show is recht toe recht aan; er wordt tussen de nummers weinig gezegd of onzin uitgehaald. Maar zo multi-interpretabel als de bandnaam is ('Millions of Dead Cops', 'Multi-Death Corporation', 'Metal Devil Cokes', 'Millions of Dead Capitalists', etc.) zo eenduidig is de boodschap van deze band; dit behoeft geen toelichting. De heren werken zich kapot maar hebben er duidelijk lol aan. Ik laat me meevoeren met de adrenaline die MDC opwekt en bedenk me hoe blij ik ben dat ik de kans krijg om deze legendarische band 25 jaar na haar oprichting eens te beleven. Er wordt zichtbaar luidkeels meegezongen met de nummers, al is dat niet hoorbaar. De zang lijkt sowieso soms ietwat naar de achtergrond te verdwijnen in al het lawaai. Desalniettemin is het een energieke set en alle oude favorieten, waaronder 'John Wayne Was A Nazi' en 'Chicken Sqawk', komen tot vreugde van het publiek voorbij. George W. Bush, homohaters, Mc Donald's en het kapitalisme in zijn algemeenheid krijgen rake klappen. De leden van de band mogen dan wel ouder zijn geworden, hun idealen lijken er niet minder om te zijn geworden. En dat is nu juist wat zo bewonderenswaardig is aan MDC. De band geeft na beëindiging van de set nog een toegift van twee nummers en dan is het echt einde oefening. Met de nodige blauwe plekken en spierverrekkingen verlaat ik, nog steeds verkerend in een 'rush' voldaan het pand. Tekst: Niena Bocken