Ik heb weinig bands gezien met zoveel energie als Standup '69, tijdens hun optreden in De Walrus op 29 april. Op volle kracht razen de Rotterdammers door een noise-walhalla, zich weinig aantrekkend van gangbare opvattingen, gebaande paadjes en andere conservativismen. Is dat een woord? Ach, u begrijpt wat ik bedoel. Een muzikale brainwash van veertig minuten met louterende werking. Daar lusten we wel schoenen met lakneuzen van!

Zelf noemden de The Sensational Second Cousins uit Klazienaveen hun optreden in de Kelderbar het beste concert van het jaar. Dat was op 2 januari in Vera. Terugblikkend stel ik vast dat de zeer ontspannen nieuwjaarsborrel van Hectic Henri Sulmann en zijn drummende achterneef Ravin' Jerk Heijnen toch wel een erg aangename opmaat was naar een nieuw kalenderjaar vol concertbezoeken. Eén gitaar, één drumkit en een pot Brylcreem: rock-'n-roll is niet zo ingewikkeld.

De Groningse band Partiboi heeft zijn eerste lustrum al gevierd, maar tot 14 april in Simplon was ik er nog niet eerder naartoe geweest. My bad. Partiboi maakt vitale electropop in vier talen met als doel te vermaken: ultra aanstekelijk, waarvan zelfs een zombie een lach om de mond krijgt. Een geheide festivalhit.

Het optreden van Jerkbait op het Pagefestival was wat mij betreft het meest opmerkelijke concert van 2016. Gitarist Stan Vos klimt tijdens dit optreden in het podium om een gitaarsolo te spelen. Het filmpje dat hiervan gemaakt is, ging behoorlijk viral. Dit soort stunts is al veel vaker uitgevoerd, maar deze spectaculaire actie verdient wat mij betreft wel een vermelding in deze lijst.

Als je me een paar maanden geleden had gevraagd wat ik een écht hoogtepunt van 2016 vond, had ik de heropening van de Subsonic in de Spieghel gezegd. De club was altijd een waardevolle speler in de scene geweest en menigeen was er kapot van toen de kelder aan de Grote Markt werd omgetoverd tot een of andere toko waar je wraps kon eten. De openingsnacht was top, en had de familiaire sfeer die ‘de oude sub’ vijf jaar geleden had. Iedereen zag het leven weer zonnig in en er waaide een frisse beukwind door de Peperstraat. Maar achteraf gezien zijn er weinig van de grootse plannen waargemaakt en dat is zonde. Naar de hele Subciety kunnen alle donateurs van de crowdfunding volgens mij fluiten, en de combinatie van jazzcafé en nachtclub blijft een beetje awkward. Maar hey, er is altijd nog volgend jaar!

2016 was qua muziek een erg mooi jaar en wat mij betreft steekt er één moment met kop en schouders bovenuit. Op 1 november bracht de Amerikaanse band Twin Peaks namelijk een bezoekje aan Vera, en hoe. Ik was al redelijk onder de indruk van de vijf heren na hun tweede album Wild Onion, maar dit jaar was daar plaat nummer drie: Down In Heaven. Een prettig gestoorde mix van jeugdige gekte met een flinke dosis blues à la the Rolling Stones. Dat kan live eigenlijk niet mis gaan. De groep knalde er in een uur tijd een geweldig energiek optreden doorheen, waarin het echt uit hun tenen leek te komen. Toetsenist Colin Croom speelde het gehele optreden met een gebroken rib en gitarist Clay Frankel eindigde de show met twee snaren minder. De kers op de taart van dit krachtige no-nonsense optreden was de zeer toepasselijke toegift van een krappe minuut. Applaus!

Afgelopen zomer bezocht ik Down the Rabbit Hole. Leuk festival, goeie sfeer en prima line-up. Het weer zat echter behoorlijk tegen. Hoewel het zeker te prijzen is hoeveel moeite de organisatie heeft gedaan om de wandelpaden met houten platen enigszins begaanbaar te houden, werd ik er toch vrij gaar van om drie dagen met zo’n twaalf kilo aangekoekte drek aan mijn laarzen over het terrein te sjouwen. Totdat ik ineens de tent binnenwandelde waar Ty Segall & the Muggers stonden te soundchecken. Dat Segall een rasmuzikant is, behoeft verder geen uitleg; de beste man poept al sinds 2008 elk jaar één of meerdere albums uit en weet toch elke keer weer fris en vernieuwend te klinken. Met dit optreden werden echter al mijn verwachtingen nog eens ruimschoots overtroffen. Die soundcheck was namelijk al toffer dan driekwart van de shows die ik op de rest van het festival zag, en het optreden zelf sloeg echt alles. Ty kijkt niet op een vals nootje meer of minder, maar maakt gewoon heel veel plezier met zijn beukende en rammelende rockband en het publiek kan niet anders dan hierin meegaan. Wat een spektakel. Komend jaar staat-ie op Lowlands en geloof mij maar, dat wil je niet missen.

Wat me vooral bij zal blijven van 2016 is dat ik met enige tegelmaat toch weer bandjes zie rond met name de kleinere podia die me weten te verrassen. Dat doen ze door op zich uitgekauwde genres als powerpop, garagerock en punk toch weer op zo'n frisse en urgente manier te spelen dat je een stoot adrenaline krijgt en blij bent dat je ‘er bij was’. Voorbeelden? The Movement en Recipees uit Groningen en Iguana Death Cult uit Rotterdam. Abdomen uit Friesland speelde het dak er af in de Gym en St. Tropez (uit Amsterdam) was een pareltje in de kelder tijdens Noorderslag. Archie & the Bunkers uit Cleveland hebben er ook een fan bij na hun geweldige concert in de Gym! Een hoogtepunt dit jaar was om Madness een keer te zien. Zes jongens uit noord-Londen die eigenlijk helemaal geen geweldige muzikanten zijn, maar met een punkattitude al sinds 1978 alle mogelijke genres hebben aangevallen. Ska ligt ze het best, maar wát een geweldige liedjes maken deze mannen. Tenslotte krijgen de vrouwen van Freakwater een speciale vermelding: zij waren na 10 jaar weer terug in Vera en gaven een geweldig concert.