Met de 'Gracias Tour', ter promotie van haar gelijknamige nieuwe album, staat Omara Portuondo stil bij haar 60-jarige muzikale carrière. Ze gaat dus al een tijdje mee. Haar loopbaan als zangeres en danseres speelde zich voornamelijk in clubs van weleer in haar thuisland Cuba af, met af en toe een uitstapje naar andere Latijns-Amerikaanse landen en de VS. De grote bekendheid kwam toen de Buena Vista Social Club aan een opmars begon: een groep in de vergetelheid geraakte Cubaanse artiesten die door Ry Cooder weer bij elkaar is gebracht. Omara stond zij aan zij met Cubaanse grootheden als Ibrahim Ferrer en Compay Segundo. In de Grote Zaal van de Oosterpoort doet Omara het vanavond solo, dat wil zeggen zonder de overgebleven dames en heren Buena Vista, maar met een stoet nieuwe, getalenteerde en jonge muzikanten. Ze begint haar show met het titelnummer van haar nieuwe CD en gelijknamige tournee. Ze voert ons met zuivere maar voorzichtige klanken langs nieuwe nummers en enkele klassieke Cubaanse sons. De bedeesde sfeer die haar optreden uitstraalt, wordt versterkt doordat het een ‘zitconcert’ is, er wordt dus niet gedanst, maar hooguit wat meegeklapt. De in het wit geklede zangeres doet het rustig aan. De begeleidingsband staat zacht versterkt, zodat ze niet boven Omara’s fragiele stem uitkomen. Al moet gezegd, af en toe haalt ze nog flink uit. Waar Buena Vista Collega Ibrahim Ferrer enkele jaren geleden in de Oosterpoort nog zorgde voor een onvergetelijk concert vol Cubaanse swing, mist Omara in de gestyleerdheid van haar show de synergie met het publiek en haar band, wat resulteert in een ‘keurig en geanimeerd avondje uit’, wat teleurstellend is, want we hebben hier wel te maken met de grande dame van de Cubaanse muziek. Toch ontvangt ze staande ovaties van het publiek, al was het maar uit respect voor haar imposante carrière en persoonlijkheid. Over Ibrahim Ferrer gesproken, een prachtig moment van Omara’s optreden was de intieme, eerlijke en verstilde vertolking van ‘Dos Gardenias’, een nummer dat Omara veelvuldig in duet met hem heeft gezongen. Nu zong ze het alleen, begeleid door haar gitarist en als eerbetoon aan Ibrahim. Voor even waren haar stem en de sfeer ontdaan van gerepeteerde perfectie en het leverde niet alleen haar, maar ook Ibrahim het mooiste applaus van de avond op. Zo zie je maar, niet alles hoeft gepolijst, soms zijn het juist die kleine imperfecties die artiest en publiek bij elkaar brengen.