Hoewel het niet niets is om in het voorprogramma van deze twee stoner-grootheden te spelen, valt er geen greintje zenuwachtigheid te bespeuren op de gezichten van de band Tarball. Ze lijken geconcentreerd en dat is te horen. De Groningse band speelt een erg strakke set met een aantal nummers die niet op de demo's zijn terug te horen. En juist op het moment dat je denkt dat ze de mist ingaan door het publiek naar voren te manen, gebeurt het tegenovergestelde van wat je zou verwachten: het publiek luistert daadwerkelijk en iedereen doet een stapje naar voren.

Daarna komen er een paar grote mannen met dito baarden het podium op: The Pilgrim Fathers. De zanger laat, ter ere van zijn verjaardag, een fles champagne rond gaan. Dit is zowel het begin, als het meest ludieke moment van het optreden. Voor de rest nemen The Pilgrim Fathers zichzelf en vooral hun muziek, erg serieus; ongrijpbare stonergrooves (of was het nou spacerock?) worden aan een stuk door het publiek ingeslingerd. En als de zanger de mensen die high zijn feliciteert, wordt je er weer even aan herinnerd waarom dit soort muziek ook al weer stonerrock heet…

Nebula lijkt het hoogtepunt van de avond te zijn. Het publiek doet een extra stapje naar voren om de band te zien spelen en deze stelt hun fans niet teleur. Het wordt een steengoed optreden waarbij je nooit helemaal zeker bent of je luistert naar Kyuss die Hendrix covers speelt, of andersom. Bluesriffs, vermengd met zware stonerrock, blijkt een gouden combinatie en zorgt voor een waardige afsluiter van een leuke avond!