"So nice to be in Groningen again"

Thermals terug in Vera

Harold (tekst) Siese (fotografie) ,

Vijf jaar geleden maakten ze een overdonderende entree met als resultaat een terechte winst in de prestigieuze Vera poll, maar zouden de Thermals - gerijpt en inmiddels twee platen en meerdere vera concerten verder - het publiek nog steeds kunnen overdonderen?

Thermals terug in Vera

Kunnen de Thermals het kritische vera publiek anno 2008 nog steeds overdonderen? Nee - dat lukt niet meer. Het heeft misschien te maken met het feit dat ze de rauwe energie niet meer zoals in 2003 in een stief half uurtje verpakken, maar gewoon een dik uur spelen.

De urgentie die ze destijds aan alle kanten uitstraalden is dan ook minder geworden. Zeker zanger/gitarist Hutch Harris heeft een ongeloofijk pakkende strot die gemaakt is voor het vuigere punkwerk, en ook bassiste Kathy Foster heeft een meer dan gemiddelde aanleg, maar het heilige vuur lijkt er wat uit bij het trio uit Portland , Oregon. Althans, zo kwam het over in het goed gevulde Vera, waarbij het gros van de toeschouwers het hielden bij belangstellend toekijken en slechts een paar mensen in de voorste rijen "los" gingen.

Toch was het een prima concert. Begonnen ze ooit als een duo (Hutch & Kathy), later breidden ze uit naar een kwartet met twee gitaristen, tegenwoordig zijn ze weer met z'n drieën: de essentiële rock 'n' roll opstelling dus, en dat lijkt voor een band als de Thermals toch wel de meest logische keus. Een twintigtal 2 a 3 minuten songs, geen opsmuk, geen gebabbel: spelen. Dat alleen is wel een dikke voldoende waard, en de songs zijn ook gewoon in orde.

De Thermals gaan in april 2009 hun vierde plaat uitbrengen: "Now We Can See", en we kregen een voorproefje van dit album in de vorm van een aantal live versies van nieuwe songs. Het drietal, naast de genoemde Harris en Foster tegenwoordig aangevuld met drummer Westin Glass, gaat daarin verder op de ingeslagen weg: punkpop met een wat trieste inslag, geen gitaarsolo's en een heel strak, maar ook warm geluid waarbij de doordringende stem van Harris domineert. Verwacht wederom geen blije liedjes, want de man is geen vrolijke Frans.

In het voorprogramma stond trouwens een niet onaardige band uit amsterdam: Labasheeda. Leuk om de gitaar eens afgewisseld te zien worden met een voor rockbegrippen onbekend instrument als de viool, en ondanks een paar wat gekunsteld moeilijke nummers waren er een paar veelbelovende pakkende songs bij.