De avond begint met een opwarmertje. Murder, uit Kopenhagen is neergestreken op de twee stoelen op het podium. Twee mannen, één stem zo blijkt. Het publiek krijgt een wonderschone samenzang van deze twee heren voorgeschoteld, die op de beste momenten de allure van Simon & Garfunkel benaderen. Sober is het voorprogramma weliswaar ook. Behalve een akoestische gitaar is alleen de bril van de leadzanger opvallend aanwezig. Regelmatig wordt deze naar het midden van het hoofd gedrukt, nerdy lijkt een adagium te zijn en posers zijn deze Denen zeker niet. De gitarist stemt net iets te vaak zijn gitaar, “It’s more fun when we are in tune, have patience”, zo maant hij het publiek tot stilte. Dat moeten we dan maar geloven.

Na een korte pauze is het dan eindelijk tijd voor een langverwacht hoogtepunt. The Tindersticks zijn in town. Na jaren (ongeveer vijf) waarin zanger Stuart Staples zich vooral richtte op soloprojecten en Hinchcliffe, de gitarist, Colwilll, bassist en drummer Macaulay de band verlieten, is dit de eerst keer dat de band Groningen weer aandoet. Een fanschare die zich al lang en breed in de midlifecrisis bevindt heeft zich vanavond dan ook verzameld om hun helden aan te moedigen.

Gelukkig wordt niemand teleurgesteld. The Tindersticks trekken werkelijk alles uit de kast om het publiek te tevreden te stellen. De nieuwe bezetting is duidelijk opgeleid in de geest van Staples en brengt hetzelfde ingetogen en toch intense spel ten gehore als de frontman. Daarbij wordt geen instrument in de koffer gelaten; alt-, bariton en sopraansaxofoon, cello, een philicordia, een Korg, een electrische piano, een tamboerijn en trompet naast de drums, gitaar en bas. Dat gecombineerd met de zang van Staples zorgt voor de nodige kippenvelmomenten. Handjes worden bijeengedrukt door geëmotioneerde geliefden. Vanavond vallen alle stukjes op hun plaats.

Dissonanten zijn er nauwelijks op te merken in dit concert. Het geluid is nagenoeg perfect, het publiek aandachtig en de muzikanten zijn buitengewoon goed op elkaar ingespeeld. Geen nootje wordt in het luchtledige geplengd. Bij de derde toegift pakt de frontman er twee paar sambaballen bij. Dan begint het pas echt te swingen, en komen de Groningse billen bijna van de stoelen los. Opeens is het jammer dat de zaal vol staat met stoelen, geen beweging is mogelijk, terwijl het concert een onverwacht dansbare vibe krijgt.

Door de bank genomen is dit concert een goede mix van gouden oudjes en de nieuwe nummers van The Hungry Saw. Vooral bij de oldies wordt natuurlijk gejoeld. En niet voor niets, want die worden nog steeds met verve gebracht, ook door de nieuwe bandleden. Sleetse plekken zijn nog niet waar te nemen. Maar exaltatie wordt vooral bereikt in de nieuwste nummers;  The Turns We Took wordt bijna tot het laatst bewaard, en is een van de hoogtepunten van het concert. Eigenlijk wordt het steeds beter. Drie toegiften blijkt dan ook geen overbodige luxe. The Tindersticks beginnen pas op het moment dat het concert eindigt. Dat is jammer, maar het heeft ook wel iets moois. Het beste voor het laatst bewaard.