“Thank you”, roept Yasuko Onuki met een hoog piepstemmetje. Na elk nummer flikt ze het weer. Last heb je ervan. Het past niet. De geluidsaanvallen die de band ons voorschotelt zijn meedogenloos hard en gestoord. En een kleine bestudering van het publiek leert dat ik niet de enige ben die onder de indruk is van de enorme gekte. De dame naast mij laat tot driemaal toe haar drinken op de grond vallen en kijkt na elk nummer zo verbaasd en warrig om zich heen dat ik mijn telefoon al in de aanslag heb om 112 te bellen. De band speelt in razend tempo werk uit zijn sinds 1994 opgebouwde oeuvre. En veel is er in die twaalf jaar niet veranderd. De noisy gitaren vliegen je om de oren, de drumpartijen gaan van zwaar funky tot ongegeneerd beukend en de zang van Onuki slingert onbeholpen en onverstoord door de muziek. Melodieën zijn in haar zangstijl niet te ontdekken, maar vermakelijk is het absoluut. Het midden van de set bestaat uit elf piepkorte nummertjes. Tien seconden lang wordt de zaal overspoeld door een golf keiharde noise, maar voor je oren eraan kunnen wennen tettert het schrille “Thank you” alweer door de speakers. Om weer gevolgd te worden door de volgende geluidstsunami. Even grappig als strak brengen ze dit salvo tot een einde. Hierna lijkt het optreden een beetje in te zakken. Alsof je te snel gewend bent geraakt aan de enorme bak herrie en energie. Overdaad schaadt. Een beetje meer dynamiek had Melt Banana niet misstaan. Na driekwartier verlaat de band het podium om nog één keer terug te komen. Al met al een enorm leuke band, die nog leuker was geweest met iets meer variatie. Onder Japans regime staat Groningen dus nog niet, maar ik denk wel dat we in de toekomst goed op moeten passen voor deze kamikaze-invasie.