Opener van de avond STiCKFiGS kent twee bekende gezichten, gitarist Sam en bassist Eelco. Die herkennen we nog van Fexet. De goedgehumeurde punkers maken een vliegende start door zonder woordenwisseling te starten met ‘Ghosts’. De adrenaline zit gelijk hoog, toch is het geheel aanvankelijk ietwat onscherp. Gelukkig gaat het om kleine opstartfoutjes. En, is het wel punk zonder wat slordigheden? Muzikaal doet het denken aan Green Day tijdens 'Basket Case', alleen dan met meer tempo, minus de zelfingenomen houding. Het uitstekende humeur van de band steekt het publiek aan, dus zowel op als van het podium af is het genieten. Na een paar tracks zit de energie er echt goed in, en precies op dat moment springt Sam een gat in de lucht en zwaait Eelco lekker met zijn basgitaar. Juist, dat soort acties willen we zien.
Pirouettes en onvoorspelbare sprongen maken op het podium terwijl je op hoog tempo doorspeelt, dat is het schoolvoorbeeld van poppunk. Vanavond zien we in het Paardcafé drie acts die hopelijk precies dat gaan doen. STiCKFiGS geeft zijn eerste show op Haagse bodem, Cooper speelt een unieke show en Third Ego overbrugt het fundament van de twee punkacts. Genoeg reden voor ons dopamineniveau op peil te brengen.
Stickfigs
Na de eerste salvo’s beginnen de drie elkaar te vinden in strakheid en muzikaliteit. We horen catchy riffs, stevig drumwerk met flitsende roffels en stuwende doch dansende baslijnen van Eelco’s hand. Kortom, formulematige gepolijste punkrock van een hoog kaliber. De snelle ritmes in combinatie met het lichtere gitaargeluid wekt zelfs Bloc Party associaties op. Natuurlijk ontkom je niet aan een paar poppunk clichés. Zoals de droogheid tussendoor: “klinkt het ergens naar?” wanneer gevraagd wordt of ze in de smaak vallen. Wanneer Eelco wat geluidsaanpassingen wilt concludeert hij lichtzinnig: “ik hoor het zo wel.” Alhoewel, we missen nog één ding. Waar is Travis Barker? STiCKFiGS staat namelijk sterk genoeg voor een feature van de onvermoeibare drummer.
Dan is het aan Third Ego om een brug te bouwen tussen STiCKFiGS en Cooper. Zowel letterlijk als muzikaal. Het kwartet klinkt meer als een rockband dan een volwaardige punkact. Begrijp het niet verkeerd, Third Ego is weldegelijk gegrond in punk. Zanger Jean Morreau heeft een Ian MacKaye achtige attitude en staat zonder micstand met beide benen uit elkaar in een soort gevechtstand richting het publiek. In de aanval met een microfoon vastgeklemd in zijn handen. Stevige ruimtelijke baslijnen worden op ons afgevuurd, terwijl gitarist Jeroen Blom ons op riffs en een paar sporadische solo’s trakteert. “We hebben niet zoveel te zeggen vanavond, de muziek spreekt voor zich” licht Jean toe. Eigenlijk is Third Ego niet meer dan een prima tussendoortje. Een mengelmoes aan stijlen zorgt ervoor dat een eigen smoelwerk ontbreekt.
Third Ego
Cooper is misschien de enige band die nog een referentie heeft naar zijn Myspace-pagina op hun website. Ja, dit zijn echte veteranen die het predikaat punk met trots dragen. Amerikaanse-Franse singer-songwriter Forest Pooky maakt van dit eeuwige trio een kwartet. Het is namelijk de allereerste keer, ondanks jarenlange samenwerkingen, dat deze vier tegelijkertijd op de bühne staan. De powerpunkers in Cooper maken met Forest Pooky vanaf de eerste noten indruk. Dit houden ze zo goed vol, dat het enige minpunt de korte set betreft. Naast het feit dat Gwenolé Follain, de man achter Forest Pooky, een uitstekende zanger is, zijn het de expressieve gezichtsuitdrukkingen en dito handgebaren die show maken. Dit inlevingsvermogen werkt aanstekelijk en geeft het optreden gelaagdheid. En we horen natuurlijk ook wat flauwe humor. Zo gaat het gros van de nummers over people that piss me off en grapt Gwenolé tussendoor “I'm learning words” wanneer het opvalt dat bier beer betekent. Scherpe vondst!
De gedeelde mentaliteit waarmee alle bands hun muziek presenteren is kernachtig voor de avond. Weinig poespas vooraf of tussen de songs door. Heerlijk, gewoon lekker rammen zonder gelul.
Cooper & Forest Pooky
Cooper & Forest Pooky
Cooper & Forest Pooky