De dames van The Maybellenes bijten het spits af. De publiekswinnaar van de Grote Prijs van Rotterdam in 2015 bestaat uit percussie, gitaar en bas. Het repertoire draait voornamelijk op liefdesliedjes. De band heeft een uitstraling die ervaren overkomt. Frontvrouw Maaike Adegeest maakt veel oogcontact met het publiek en het plezier is van de gezichten af te lezen. Vooral percussioniste Danique Kos is af en toe verloren in haar eigen muziekwereld.

Het geheel is zo nu en dan iets te minimaal. Hoewel bassiste Amé Staal hard haar best doet de boel aan te kleden, met enkel de percussie als side-kick is het niet altijd genoeg om het gitaarspel van de frontvrouw aan te vullen. Het nummer ‘Lovewords’ experimenteert met de opbouw, met enkel de bas in het begin valt de rest later in. Dit voelt fris en is zeker voor herhaling vatbaar.

Leif de Leeuw knalt direct met zijn band. Vooral de gitaarriffs zijn prima in orde en vallen direct op. Leif staat van jongs af aan bekend als een gitaartalent en heeft dan ook meerdere awards op zak. De vergelijking met Joe Bonnamassa is snel gemaakt. Gelukkig verdrinkt Leif niet in solo gitaar-intermezzo’s die volledig inwisselbaar zijn maar speelt hij in dienst van de nummers.

Het album wordt afgesloten met wat bassist Eibe Gerhartl noemt een suite; drie muziekstukken gevormd tot een lied. Het is een prachtige afsluiter van de CD. Van countryrock naar een ballad en via een bijna psychedelisch tussenstuk door naar de afsluiter. ‘Fix society’, draagt Britt op. Een mooie conclusie na het tragische verhaal.

Na het integrale album is het tijd voor een aantal nummers van de vorige EP en wat losse tracks. Hierin komen naast de clichés die in een slowblues nu eenmaal horen ook de talenten van de band naar voren. Drummer Tim Koning speelt de boel vakkundig aan elkaar. Dan zit de tijd er op. De band vertrekt naar de merchandisestand om daar met een grote glimlach handtekeningen te zetten op het nieuwe album. De trots straalt er van af. En terecht.