Sniester 2016: de zaterdag

Sniester gaat van hoogtepunt naar hoogtepunt

Tekst: Megan Lloyd, Marco Vlot, Frank de Jong | Foto's: Wouter Vellekoop, Jan Rijk en Moos Wolfs ,

De eerste Sniesterdag stond al in het teken van bijzondere en steengoede artiesten. Nou lijkt de tweede dag dat zelfs te overstijgen, met een hoogtepuntje in Prins27. De sfeer zit er weer dik in, de Grote Markt voelt echt als een festivallocatie op het moment dat alle horecagelegenheden iets hebben geprogrammeerd. En ook vandaag is er weer een aantal gitaristen die liever in het publiek staan dan op het podium. De kloof tussen publiek en toeschouwers wordt dus letterlijk gedicht.

Wanneer Maison Du Malheur het podium betreedt is Sniester alweer even aan de gang. De diversiteit in het publiek bij De Beuk is vooral vooraan merkbaar. Kinderen, roller derby dames en een paar handvol senioren. Die laatste groep weet het aardig goed vol te houden en dat komt vooral door de rhythm and blues van Maison Du Malheur. Het is op momenten bluesy maar dan rollen ze weer jazzy verder. De band valt naar eigen zeggen altijd terug op rock ’n roll. De songs klinken groots en zijn niet even met wat boogiewoogie opgeleukt. De vrolijke muzikanten zetten een gezellige toon voor de rest van de dag. 

Dan is het tijd voor Mozes & The Firstborn in De Beuk. De garagepop band uit de stal van Topnotch is van hoog niveau. De heren hebben veel bekijks. Terecht, want de show en opvoering is een absurd soort genot om naar te kijken. Wanneer bassist Corto Blommaert een noot te vroeg inzet tijdens het nummer ‘I Got Skills’ steekt niemand dat niet onder stoelen of banken. Ze doen net alsof het heel erg is. Knotsgek zijn ze,  zanger Melle Dielesen trekt komische gezichten en doet nog even een korte ligpauze in het publiek. Als laatste noot nog een funfact; de bassist speelt linkshandig, maar zijn snaren zijn niet omgedraaid.

Even later is Tears & Marble te vinden in Prins 27, maar het lijkt wel alsof de festivalgangers de locatie nog niet hebben ontdekt. Er zijn maar een handvol toeschouwers. De grimmige electro van het duo past overigens wel perfect bij de donkere locatie. De twee zijn vooral op hun eigen eilandje en dat contempleert met de afstandelijke toon van de songs. Het geluid is top en de show is minimaal maar bedachtzaam. Aan de overkant is het tijd voor Drunktank in het Paardcafé. Als je het optreden van Drunktank in twee woorden zou moeten omschrijven, zou dat 'vol gas' zijn. Zelfs een nummer dat wordt aangekondigd als een ballad gaat in de hoogste versnelling. Het publiek in het afgeladen Paardcafe slikt het als zoete koek. De 'whoa's' worden volop meegezongen. Maar het is niet alleen beukende punkrock wat de klok slaat. Er komen ook de nodige tweestemmige gitaarriffs voorbij die niet zouden misstaan bij een metalband. Mochten er nog mensen zijn die nog niet helemaal wakker waren, dan is dat na het optreden van Drunktank wel verholpen.

St. Tropez mogen we niet vergeten, de eerste band in het Paard van Troje. We kennen de mannen uiteraard nog van ‘Go Back To The Zoo’, maar die vergelijking valt hier een beetje in het niet. Het kwartet staat met een bak aan energie en passie de kleine zaal in het Paard te bespelen en lijkt bij tijd en wijlen zelf ook een beetje in een trance te zitten. Zanger Lars springt nog even – inclusief basgitaar – in het publiek. Dat lijkt wel een ding te zijn dit weekend. Indian Askin, De Likt en Mozes & The Firstborn gingen hem al voor. Het laat ook wel zien hoe gepassioneerd de bandjes hier aan het spelen zijn.

45ACIDBABIES zou een tijdje geleden nog in de Zwarte Ruiter spelen, maar dat ging helaas niet door. Gelukkig is er vandaag een herkansing in de Uno. De muziek van 45ACIDBABIES is rauw, soms funky en wordt aangevuld met de nodige elektronica. Zelf noemen ze het garage electropunk, en dat lijkt eigenlijk best accuraat te zijn. Eigen nummers klinken goed, maar de band aarzelt niet om bekende nummers te citeren. Zo bouwen ze een lekkere groove op rond het themaatje van The Next Episode van Dr. Dre, en horen we daar een James Bond thema? De Uno is afgeladen en krijgt met 45ACIDBABIES een mooi feestje voor zijn kiezen.

Ja hoor, het publiek heeft de Prins27 gevonden! Want bij Dool staat het bomvol. Tegelijkertijd met 45ACIDBABIES is de nieuwe band rondom Ryanne van Dorst (Elle Bandita) het podium van Prins27 beklommen. Of het hol van de kat, zoals frontvrouw Ryanne de locatie noemt. Het weergaloze optreden is het hoogtepunt van Sniester, de muziek rammelt, knalt en zit boordevol atmosfeer. Het heeft wat weg van alle sinistere gitaar-gedreven genres. Denk stonerrock, doommetal en psychedelica. De songs zijn lastig uit elkaar te halen, maar delen een lange structuur. Ryanne zingt hoog, laag en ertussenin. En doordat er drie gitaren door elkaar jengelen is er overal spanning. Eigenlijk wilde ze er een show zonder enige onderbreking van maken, maar door een verkeerde kabel mogen we gelukkig ook kattige opmerkingen van Ryanne aanhoren. Hier had je bij moeten zijn.

Op dit moment staan veel verschillende bands tegelijkertijd geprogrammeerd. Zo is Bon Voyage Organisation op de Grote Markt bezig. De Tentempies hebben het publiek op de Grote Markt goed opgewarmd. Het is dus aan de Bon Voyage Organisation om de sfeer vast te behouden. Dat lukt dit grotendeels. De bandleden lijken onderling een goede chemie te hebben wat aanstekelijk werkt voor het publiek, die de band lijkt te omarmen.  Een synthpoppy sound met Franse invloeden. Er wordt veel gedanst door jong en oud, een mooie afsluiter voor ‘de Beuk’ op de tweede dag van het festival.

Bon Voyage Organisation kan compleet aan je voorbij gaan als je in het Paard bent. Daar staat Soul Sister Dance Revolution. Het werd duidelijk weer eens tijd dat SSDR in Den Haag zou spelen. Ze hebben tenslotte een aantal nieuwe nummers uitgebracht, en die klonken veelbelovend. De zaal stroomt vol, en de breakdancers betreden de vloer. Wacht, breakdancers? Jazeker. De heren van Styles Confidential doen voor het optreden van SSDR onaangekondigd een showtje met halsbrekende toeren. Voor het publiek komt dit als een verrassing, dit soort dingen zouden meer mogen gebeuren! Dan is het tijd voor de band die zichzelf aankondigt als Jon Snow and the Whitewalkers, en met 'Uniform' gaan de Sisters meteen voortvarend van start. De nieuwe nummers hebben een wat rauwer geluid, en dat staat de band goed. Over smaak valt natuurlijk te twisten, maar 'Sun Makes the Shade' is misschien wel het beste wat SSDR tot nu toe heeft uitgebracht. Natuurlijk komen ook de nodige oudjes voorbij, wat de feestvreugde alleen maar vergroot. Het is fijn dat Soul Sister Dance Revolution weer terug is.

Na Soul Sister Dance Revolution is Søren Juul in de Hoender & Hop te vinden. De sfeervolle Ásgeir achtige electro praat tegen een vrijwel lege Hoender & Hop. Het is onduidelijk of er nieuwe nummers van zijn aankomende plaat worden gespeeld of van zijn oude werk als Indians. De nummers komen namelijk niet allemaal goed uit de verf. Het gemis van een liveband is groot. Het studiowerk is rijk aan instrumentatie en dan is het jammer als Søren het in zijn eentje opknapt. Zijn zang is prachtig, maar de rest komt gewoon uit een doosje. Het publiek lijkt het ook niet helemaal te snappen overigens. Bij bekendmaking dat de beste man uit Denemarken komt, klinkt er uit het publiek: ‘Denemarken? Is dit Breivik ofzo?’ Ok dan.

Mocht je nog bij Hoender & Hop zitten, dan is het rennen geblazen. Rage Against The Machine Tribute speelt gelijk na Søren Juul in het Paard. Een coverband op Sniester? Waarom ook niet!? We hebben het hier dan wel over de RATM Tribute die een paar maanden geleden de Zwarte Ruiter op zijn kop zette. Eigenlijk was het eenmalig, maar de vier bekende koppen uit de Haagse muziekscene rammen speciaal voor Sniester nog een keer al die nummers vol woede en frustratie het publiek in. En wat gaat het los. De hele zaal van het Paard verandert in een enorme pit. Zelfs Sniester de kat is er in te vinden. Dit is zeker te danken aan de kwaliteit van wat er op het podium gebeurt. Vooral gitarist Fredo Wagner komt akelig dichtbij alle rare geluiden waar Tom Morello bekend om staat, maar het belangrijkste is natuurlijk dat de band gezamenlijk knalt als een malle. Dit zou de laatste keer zijn, maar laten we hopen dat deze tribute ooit nog eens ergens opduikt voor een avondje nostalgisch de tent afbreken.

De laatste band van de avond, voordat de afterparty’s van start gaan is Death Alley. Deze band is het boegbeeld van “metalvestje aan en gaan.” Na een paar nummers ontstaan er al een kolkende moshpit met voornamelijk langharig volk dat door metalvesten is behuisd. Frontman Douwe overziet het geheel en merkt op dat “dit is zoals rock ’n roll moet zijn. Energiek in de holst van de nacht en maar beuken. Of nie?” Inderdaad. Bijkomend voordeel is dat de mannen hun instrumenten beheersen en aan het einde van de set wat experimenteler uit de hoek komen. Ze geven zelfs een toegift, het nummer ‘Motörhead’, of moeten we het een ode noemen? Dan is het voorbij, de Zwarte Ruiter is enkele tientallen graden warmer geworden en de Sniesterkat is missing in action. Sniester maakt alles waar.