Maar, even ter introductie, wie is dan precies Silent War? Wat onderscheidt juist hun sound van alle andere bandjes die collectief in skinny jeans en met lange haren podia betreden en elkaar beconcurreren om maar zo alternatief mogelijk te klinken? “De verscheidenheid in wat wij brengen, dat is het verschil. We schrijven niet vanuit een formule van ‘het moet zo klinken, het moet zo zijn’, het ontstaat meestal gewoon” is het antwoord van gitarist Dennis Jonker op die vraag. Zanger en gitarist Josha van der Horst vult daar aan dat de muziek die zij maken “wel een beetje catchy moet zijn, maar ook echt ballen moet hebben. Het mag gerust wel spacy zijn’’. De band wordt verder aangevuld door bassist Lars van Zuilekom en drummer Paul Much.
Silent War, EP presentatie in de Gebr. de Nobel
"Indie, als je het zegt gaan m’n haren een beetje overeind staan"
Silent War. Een enigszins nieuwe band uit Noordwijk, die zich vanaf het eerste half jaar van hun bestaan inderdaad stilletjes heeft teruggetrokken in een oefenruimte, ergens in de Bollenstreek. Na in de tweede helft van 2013 besloten te hebben dat het toch maar eens tijd werd om al dat harde werk naar buiten toe te brengen, kwam het de vierkoppige formatie binnen met een spreekwoordelijke knal. Door een finaleplaats in de Amsterdamse Popprijs in 2014 stonden de mannen al op podia als die van Paradiso en de Melkweg. Maar de band schroomt niet om het ietwat gemoedelijkere podium van de Gebroeders Nobel in Leiden op te zoeken; daar wordt vanavond immers, op 10 september 2015, de allereerste, naamloze EP, gepresenteerd met vier nummers die de muzikanten, naar eigen zeggen, ‘“beschrijven zoals ze écht zijn.”
Catchy, dát is het in ieder geval zeker. Als dat nog niet meteen uit de muziek mag blijken, doet het dat wel uit de massale toestroom van mensen die de presentatie willen komen meemaken vanavond. Het optreden is uitverkocht en de kleine zaal van de Nobel is al voor aanvang gevuld met zweethoofdjes van drukte. Niet de muzikanten natuurlijk, die moeten nog beginnen. Dat doen ze pas na een korte performance van de Amsterdamse indrierockband Blupaint. Prima en strak optreden verder, maar het doet niets met het publiek in vergelijking met wat er gebeurt als dan Silent War uiteindelijk het podium beklimt.
Silent War komt op met ‘Wide awake’ en ‘Fingers crossed’, twee van de tien eigen nummers op de setlist vanavond waarvan er maar vier op de EP staan. “We wilden iets speciaals neerzetten. We vonden dat deze vier nummers perfect op elkaar aansloten qua verhaal” zegt Josha daarover. “Look at me now” is het enige nummer van de EP die in de eerste helft van het optreden wordt gespeeld, en dat lijkt een goede zet van de band. “We proberen dynamisch te zijn”, aldus de zanger, “dat is wel een beetje het kernwoord van Silent War”. En dynamiek is wat de band in de eerste helft van het optreden zeker laat zien. Met een cover van ‘Daughter’, ‘Youth’ in een “Silent War jasje”’ en het ietwat groovy nummer “Exhaler” laten de muzikanten het indielabel los en ruilen het in voor rauwere, alternatieve rockmuziek.
In het begin heeft Silent War zich inderdaad gepositioneerd als een indierockband en heeft zich laten inspireren door bands als Kings of Leon en the Arctic Monkeys. Gaandeweg is de band naar eigen zeggen echter steeds alternatiever geworden. “Indie, als je het zegt gaan m’n haren een beetje overeind staan” zegt Josha. “Uiteindelijk spelen we gewoon rock omdat we gitaren en hele dikke drums hebben, en zijn we alternatief omdat we vage shit doen.” Het alternatieve rocklabel mag blijken uit de eindpresentatie van de drie resterende nummers op de EP in de tweede helft van het optreden. “Crawl” heeft de bekendheidsfactor en dat is goed te merken aan het publiek, dat bij het horen van dit nummer de tot nu toe ingehouden energie er even uit danst. Die vibe wordt erin gehouden bij de volgende nummers en de presentatie van de liedjes ‘Boomerang’ en afsluiter ’Gone with the wind’.
Al met al brengt Silent War een dynamische performance vanavond in een uitverkochte Nobel. De gezochte sound is onderscheidend, overtuigend, en – gelukkig maar – niet bepaald silent. De EP die de vier muzikanten vanavond presenteren zou de band moeten beschrijven zoals ie echt is. Als dat zo is, beschrijft de muziek zich het beste als de Nederlandse uitvoering van the Arctic Monkeys: harde gitaar-riffs, een knallende drum en mooie teksten die resulteren in een echte stadionsound.