The Dodos mag vroeg in de avond aftrappen op het Kerkplein waar zich ondanks het vroege tijdstip toch al aardig wat publiek heeft verzameld. Dit podium huist indiebands, een nogal weinig zeggend genre waarbinnen dit uit San Francisco afkomstige duo zich in een vreemd en tegendraads hoekje bevindt. Meric Long zingt en speelt op elektrische en akoestische gitaar. Logan Kroeber neemt de drums en percussie voor zijn rekening. Samen produceren zij een tegendraads geluid dat toch ook wel weer pakkend. Bij vlagen werkt het zelfs hypnotiserend door de repeterende tonen. Een vol en stevig geluid met veel tempowisselingen en af en toe een instrumentaal intermezzo. Van een enigszins kil geluid wanneer de elektrische gitaar wordt gebruikt tot een wat warmer geluid op akoestische gitaar waarbij dan ook vaak het tempo iets omlaag gaat. Met dit optreden laat The Dodos zien dat de organisatie met de toch wat onorthodoxe keuze hen als opener te programmeren een uitstekende keus heeft gemaakt. De zeer enthousiaste reactie van het publiek onderstreept dit alleen maar. (RK)
Verslag Life I Live Festival 2015: Kerkplein
The Deaf wint thuiswedstrijd met 11-0
Met het verdwijnen van het podium op het Spuiplein is eigenlijk het Kerkplein omgedoopt tot het hoofdpodium van het festival. Met optredens van Jacco Gardner, Admiral Freebee, Intergalactic Lovers en The Dodos zat het met de line-up ook wel snor. Met de Haagse band The Deaf in topvorm had het Life I Live Festival bovendien een perfecte afsluiter.
Jacco Gardner zorgt voor een rustpunt in het programma en laat het publiek vrolijk en zorgeloos wegdromen met zijn psychedelische 60’s en 70’s geluid. Na een vliegende start met een wereldwijd overweldigend ontvangen debuut plaat zal met de release van opvolger ‘Hypnophobia’ begin mei blijken of hij dit kan voortzetten. Op het podium heeft deze zanger uit Hoorn een legertje muzikanten om zich heen verzameld. Een drummer, toetsenist, gitarist en bassist. De gitarist heeft voor de gelegenheid een kleed om zich heen gegooid. Super onpraktisch, maar het staat wel lekker vaag en voegt toe aan de psychedelische plaatje. Het toch al wat vlakke en zijige stemgeluid van Jacco valt vanavond regelmatig bijna helemaal weg. De geluidsproblemen helpen natuurlijk ook niet mee. Maar ook het gebrek aan dynamiek in het spel zorgt ervoor dat er weinig energie uit het optreden spreekt. (RK)
Het Belgische Intergalactic Lovers is een graag geziene gast in Den Haag. Laatste keer was in november waar de band indruk maakte op Crossing Border en waar 3voor12 Den Haag een intieme sessie met ze opnam. Tijdens de soundcheck op het Kerkplein vlak voor het optreden, zijn de bandleden druk in de weer hun spullen klaar te zetten. Zangeres Lara Chedraoui staat met een grote sjaal om enigszins verkleumd in een hoekje. Zodra het optreden begint ontpopt ze zich echter direct als stralend middelpunt. In alle opzichten. Zonder sjaal zwiert, zweeft en dans ze over het podium en is met haar expressieve dans en lange deinende manen een prachtig object voor de talrijke aanwezige fotografen. De overige bandleden staan redelijk onbewogen op het podium maar spelen super strak en zijn goed op elkaar ingespeeld. De drummer weet een grote dynamiek aan te brengen en duikt bijna in zijn drumstel. Je vraagt je af wanneer hij zichzelf verwond met zijn eigen drumstokken. Gezamenlijk maakt dit Belgische vijftal spannende, opzwepende indiepop met een soort onderhuidse dreiging en onderdrukte spanning waar ook prima op te dansen is. En daar haakt Lara op in. “Jullie zijn toch allemaal vrij morgen? Nou dan verwacht ik wel wat meer enthousiasme. Dit is ‘Islands’ en ik wil dat jullie meezingen, Den Hagers.” De boodschap komt maar deels over, maar gezongen wordt er. Lara dartelt heerlijk verder over het podium en de band speelt een uitstekende set waarmee Intergalactic Lovers wederom een goede indruk achter laat. Volgende halte Parkpop? (RK)
Admiral Freebee werd veertig jaar geleden in Antwerpen geboren als Tom van Laere en bracht vorig jaar zijn vijfde studioalbum uit. Zijn muziek wordt vaak omschreven als roots-rock met invloeden vanuit de Amerikaanse bluesrock en country. Op het Kerkplein in Den Haag pakt de eigenzinnige admiraal, met kek hoedje, vanavond extra uit met een extra saxofonist en trompettist. Daardoor komt er ook een meer funky geluid naar voren en klinken ook soulinvloeden door. De gitaar wordt afgewisseld met piano en voor de blazers is ruimte gecreëerd voor hier en daar een solo. Vooral het nummer ‘Always on the run’ klinkt bijna als een (te) lange jamsessie waarbij de admiraal tussendoor vertelt. Het geheel wordt een beetje een mengelmoesje dat maar lastig uit de verf komt. Op het podium deelt de admiraal duidelijk de lakens uit en dirigeert de anderen. Hij maakt steeds onduidelijke gebaartjes waarbij je je afvraagt wat hij nou bedoelt en of dit een soort gimmick is. Is het de locatie, het festival, het tijdstip of doordat dit het eerste optreden dit jaar is? Wat het ook is, het optreden van Admiral Freebe lijkt vanavond niet uit de verf te komen. (RK)
The Deaf heeft het als afsluiter van het Kerkplein (en het festival) natuurlijk niet moeilijk. Het bomvolle plein en de euforische sfeer eromheen vormen een enorm open doel voor de Haagse band, die hem alleen nog maar hoeft in te koppen. Gelukkig is het viertal niet laks en doet dat gewoon elf keer. Elf knallers in drie kwartier, van beide albums ongeveer evenveel. Na de opener 'Go loose yourself', waarmee het feest direct losbarst, trapt de band het gaspedaal met 'Dead moon rise' nog even wat dieper in en vanaf dat moment kan het echt niet meer stuk. 'Isolator', 'Sin city', 'I'm alive', 'Bbb-bang!', ze komen allemaal voorbij. Afgezien van 'Rides in, rolls out' worden alle nummers in een iets trager tempo achterwege gehouden, met de perfecte setlist tot gevolg. Het plezier is van de gezichten van de bandleden af te lezen, en zowel band als publiek beleven misschien wel een van de beste optredens die The Deaf ooit in Den Haag heeft gegeven. The Deaf is vanavond in topvorm, speelt een thuiswedstrijd, en wint die met 11-0. (KK)