Ondanks – of misschien juist geholpen door – de late begintijd van 23:30 uur staat de Zwarte Ruiter bij aanvang van het optreden redelijk goed vol en The Cavern moet het vandaag zonder voor- of naprogramma doen. Desondanks lijkt de band weinig moeite te hebben publiek te trekken. De nieuwe EP stond al een week online en klinkt prima, maar vanavond ondergaan de nieuwe nummers pas hun live-vuurdoop.
The Cavern lanceert EP in de Zwarte Ruiter
Talentvolle band met een leercurve
Sinds het sluiten van de SuperMarkt eind vorig jaar lijkt de Zwarte Ruiter de nieuwe hotspot voor jonge bands geworden om hun nieuwe muziek te laten horen. Zo stond onlangs Crystal Water er te spelen en binnenkort brengt ook Death by Oxygen er hun nieuwe EP uit. Op vrijdag 10 april was het de beurt aan The Cavern om de nieuwe, self-titled EP te presenteren.
Wat na een aantal nummers opvalt, is hoe The Cavern uit redelijk veel verschillende vaatjes tapt. Zo horen we duidelijk jaren ’60 en ’70-poprockinvloeden, maar de band lijkt ook niet vies van een beetje stoner- en garagerock. Het trio werkt zich overal even soepeltjes doorheen: dan weer groovy, dan weer loom en swingend. Zangeres/bassiste Floortje en gitarist Pepijn zijn er beiden sinds hun vorige band No Reply muzikaal stukken op vooruit gegaan en de nieuwe drummer Jeroen blijkt een goede aanwinst: wellustig maar strak drumt hij er op los en het plezier is van zijn gezicht af te lezen.
Instrumentaal zit het dus allemaal prima in elkaar, maar de grootste zwakte van The Cavern blijkt – nog steeds – de zang van zangeres/bassiste Floortje. Niet dat het lelijk of vals is, zeker niet, maar de zang is zacht, niet prominent genoeg en daardoor slecht hoorbaar. Alleen wanneer Floortje hoger moet zingen en daardoor meer kracht in haar stem moet stoppen is ze goed te horen, maar zelfs dan is het nog een raadsel wat ze nu daadwerkelijk zegt.
Als er voor een nummer twee gast-achtergrondzangeressen worden ingeschakeld, klinken de vocalen vol en volledig en lijkt Floortje zelfverzekerder. Een vaste tweede stem van Jeroen, gitarist Pepijn of iemand anders, zou de band live veel goed doen.
Ook qua presentatie valt er nog een en ander te verbeteren: interactie met het publiek is er, afgezien van een paar warme blikken van Floortje, bijna niet, en Pepijn houdt zich als gitarist opvallend op de achtergrond. Ondanks dat de band prima staat te spelen slaat de vonk naar het publiek niet echt over. Dat de band na het laatste nummer aan het publiek moet vragen of het nog een toegift wil, in plaats van andersom, is veelzeggend. The Cavern is op papier een goede, talentvolle band en heeft zeker kans om een grote act in de Haagse popwereld te worden, maar het is aan de band zelf om dan óók hun livepotentie te laten groeien.