Girls Names, Crossing Border 2015 - Heaven, zaterdag 14 november
Terug naar de jaren ‘80 met Girls Names
Publiek bijna net zo vermakelijk als de band
De jaren ‘80 waren even terug tijdens het optreden van Girls Names in Heaven. In de voetsporen van Joy Division en Echo and the Bunnymen speelt de band stoïcijns zijn postpunk voor een enthousiast publiek. Het festival loopt op zijn eind, maar Girls Names bouwt nog even een feestje in een donkere zaal.
HET CONCERT
DE ACT
Het Noord-Ierse Girls Names begon als duo en is inmiddels uitgegroeid tot een kwartet. Recent kwam album ‘Arms Around A Vision’ uit, waarop de invloeden van Joy Division en Echo and the Bunnymen weer rijkelijk aanwezig zijn.
HET NUMMER
Vlak voor het laatste nummer doet frontman Cathal Cully zijn leren jas uit. Dat hij het zo lang heeft volgehouden is een prestatie van formaat, want de temperatuur in de Heaven is sinds voorgaande optredens nog niet gedaald. Dat laatste nummer is ‘I was you’, de eerste single van het laatste album ‘Arms Around A Vision’. Een lang uitgerekt intro met een dreigende bas en de nodige feedback van de gitaren zet de toon. Dan een laatste keer dat jaren ‘80 wave geluid waarop het publiek nog een keer los kan gaan, om natuurlijk te eindigen door de gitaren al piepend tegen de versterkers aan te zetten.
HET MOMENT
Bassiste Claire Miskimmin ramt haar baslijnen uit haar basgitaar terwijl ze met ogen dicht met haar hoofd schudt. Drummer Gib Cassidy speelt onverstoorbaar zijn ritmes zo rechttoe, rechtaan als het maar kan. De gitaren produceren de nodige echo en frontman Cully praatzingt zijn teksten onverstaanbaar de microfoon in. De band klinkt en ziet er uit alsof het rechtstreeks uit de jaren ‘80 komt en doet dat vol overtuiging.
OOK OPMERKELIJK
Cully vraagt de lichtman of het podiumlicht gedimd kan worden. “We are not the cutest people.” Een fan roept zonder pauze “Yes you are”. Een grappig momentje tijdens een verder uiterst serieus optreden.
HET PUBLIEK
Voor het podium staat een aantal, naar het lijkt, diehard fans die helemaal los gaan op de band. Gehuld in strakke broek en coltrui doen ze dat natuurlijk niet te uitbundig, dat past niet bij de duistere sfeer die hier wordt neergezet. Stoïcijns wordt een stap naar links gedaan, en dan een stap naar rechts. Als er een extatisch moment aanbreekt gaan zelfs de handen even in de lucht, maar vooral niet te vaak. Naar hen kijken is bijna net zo vermakelijk als kijken naar de band.
HET OORDEEL
Het lijkt alsof we ergens onderweg naar Heaven door een portaal naar de jaren ‘80 zijn gewandeld. Niet alleen het uiterlijk en de muziek van de band dragen bij aan dit idee, maar ook de fans voor het podium. Cully vraagt tweemaal of de spotjes op het podium gedimd kunnen worden, want bij duistere muziek hoort natuurlijk niet te veel licht. Het maakt het feestje alleen maar beter.