The Garden, Crossing Border, Heaven, vrijdag 13 november 2015.
The Garden overrompelt Heaven met briljante arty punkwaanzin
...en dat is precies wat dit festival nodig heeft
Gebleekte jeans met een hoge taille, een oorbelletje en achterovergekamd blond haar. Goeie looks en het panache van twee jonge bastaardzoons van Bowie. De sound van gitarist Wyatt Shears en zijn tweelingbroer Fletcher: punk met alleen drums en bas, melodieuze maar ultra-nonchalante zang en een batterij aan effecten. Het resultaat is even briljant als onvoorspelbaar en een beetje agressief, en dat zagen we terug op de gezichten van het publiek. Verbazing. Sommige mensen waardeerden dat: een jongen met lang haar schudde goedkeurend zijn lange manen, een meisje met een Iron Maiden shirt aan deed hetzelfde. En menig andere bezoeker blies de aftocht. Geschrokken van zoveel avantgardistisch punkspektakel.
HET CONCERT
DE ACT
Een act. Dat kunnen we het met recht noemen. Of is het geen act? En is het optreden van de uit California afkomstige heren een uiting van pure, onversneden, authentieke, recht-uit-de-lurven kunst? Dat is de vraag voor veel mensen in het publiek, die aanvankelijk met opgetrokken wenkbrauwen naar de capriolen van de twee staan te kijken. Van de handstand, tot een koprol tot het schudden van handen van het publiek. Niks is te gek. Soms kijkt Wyatt tijdens een stevige solo op zijn bas de zaal rond, zijn gezicht in een grimas, of er nog een schepje bovenop kan. Alsof hij het publiek uitdaagt.
HET NUMMER
,,I wonder what’s behind that cloak”, vraagt Wyatt zich af in een over-the-top energieke versie van ‘Cloak’. En dat vragen wij ons ook af, want in dit nummer blijkt dat de broertjes nog veel meer waanzin achter de mantel hebben dan we tot nog toe gezien hebben. In een blokje nummers met pittige drum’n’bass uit een doosje, waar het meesterlijke ‘Cloak’ het hart van vormt, hebben Fletcher en Wyatt de handen vrij voor het betere acrobatische spring, dans en zangwerk. Over hun instrumenten, over elkaar, in het publiek, als stuiterballen on speed gaat het los. Een verslavende adrenalineshot in de set en ook nog een verrassend divers nummer, want ze bouwen ‘Cloak’ live met onverwachte breaks en andere geinige vondsten uit tot een topnummer.
HET MOMENT
Wat niet eigenlijk? De heren Shears zijn muzikale wervelwinden die keer op keer het publiek uitdagen. Van daverende drumsolo’s tot geraffineerde gitaarlijntjes. De show wordt geen moment saai en tovert zelfs bij de meest geschrokken bezoeker een glimlach op de lippen.
OOK OPMERKELIJK
Sommige nummers duren maar vijftig seconden, en een uur is dan best lang. De broertjes weten toch een retestrakke en boeiende show neer te zetten, mede omdat er naar het einde toe teruggeschakeld wordt naar melodieuzer werk zoals het bijna dromerige ‘Egg’. In de lange set komt zo’n beetje alles uit hun repertoire voorbij, ze laten dus goed horen wat ze in huis hebben.
HET PUBLIEK
Zoals eerder gezegd, behoorlijk gemengd. Van keurig geklede intellectuelen, tot headbangende rockers. Sommigen geschokt vanwege de agressie en de bizarre act die op ze los wordt gelaten. Maar veel gezichten in de zaal hebben een glimlach.
HET OORDEEL
Heerlijk rauw, ondoordacht en toch ook weer doordacht en authentiek. Twee raspodiumbeesten die duidelijk genieten van waar ze mee bezig zijn, niet in het minst van het provoceren van hun publiek.