Ja. Daar kunnen we heel duidelijk over zijn. Ze blijkt over een flinke portie sarcastische humor te beschikken en weet terwijl ze zingt de zaal te vullen met nieuwe liefhebbers. En met een enkele hippe oma die het nummer op Soundcloud zoekt.
Samantha Crain betovert The Raven
Amerikaanse mag eerste avond Crossing Border afsluiten in The Raven
Vorige maand spraken we al met deze zangeres uit Oklahoma en komt ze de verwachtingen waar maken. Ze gaf toen zelf al aan dat ze veel beladen nummers heeft geschreven, maar ze belooft er ook wat humor in te brengen. Lukt haar dit en weet ze mensen te inspireren en te laten lachen?
HET CONCERT
HET NUMMER
Overduidelijk ‘Elk city’. Een loepzuivere akoestische vertolking van een beladen nummer. Even is de hele zaal stil en kijkt het hele publiek bijna verliefd naar de zangeres uit Oklahoma.
HET MOMENT
Samantha vertelt over een van haar muzikale hoogtepunten; op nummer één staan in de charts in het dorpje Manitoba in Canada. En als je succes hebt, wil je dat behouden. Daarop besloot Crain om Manitoba in een nummer te verwerken, maar helaas sloeg het niet aan en kreeg ze niet het gejuich en gebrul vanuit het publiek elke keer als ‘Manitoba’ werd genoemd. Waar ze wel op anticipeerde. En daarom was het aan het Haagse publiek van Crossing Border de eer om voor één dag een Canadees te zijn. Uit Manitoba. “Let’s all pretend you are proudly from Manitoba!” En wat waren we trots. De bezoekers gingen los tijdens de benoeming van onze nieuwe thuisstad. En terecht, wat een heerlijk, feel good, country nummer.
OOK OPMERKELIJK
Aan het einde van de set wordt er gesproken over haar grote voorbeeld, de man waardoor Samantha ging schrijven en spelen, Jason Molina. Ze kreeg te horen dat hij ziek was en wilde een eerbetoon maken. Het prachtige ‘For the minor’ was het resultaat. Toen het nummer helemaal klaar was, wilde ze het naar hem sturen. Op dat moment kreeg ze te horen dat hij was overleden. Het werd een hommage aan haar voorbeeld. Toch een kippenvel momentje. Na deze intro speelt Samantha Crain haar laatste noten van de avond. Het is muisstil als het publiek het nummer noot voor noot inhaleert. Uiteraard met een luid applaus als blijk van waardering.
HET PUBLIEK
Even lijkt het erop dat de Amerikaanse voor een lege zaal zou spelen. Tegelijkertijd met Jonathan Jeremiah geprogrammeerd worden helpt natuurlijk niet. Gelukkig is dit van korte duur. Naarmate de set vorderde wordt het steeds drukker en drukker en het applaus luider.
HET OORDEEL
Prachtig. Hier willen we meer van zien en horen! De set is heel goed opgebouwd uit hele intieme nummers, waarbij je een speld kan horen vallen, en de dansbare country pareltjes. Dat ze al jaren podiumervaring heeft is duidelijk. Nu maar hopen dat het de volgende keer een groter podium wordt.