Jonathan Jeremiah, Crossing Border 2015, The Royal, vrijdag 13 november
Jonathan Jeremiah haalt het net niet
Engelse zanger weet de aandacht niet vast te houden
Waar Jonathan Jeremiah in zijn beginjaren nog indruk maakte, gebeurt dat de laatste tijd een stuk minder. Zo waren de reacties op zijn optreden op Pinkpop ook al niet heel enthousiast. Het optreden begint mooi, maar de nummers lijken al snel te veel op elkaar. Jeremiah haalt het net niet.
HET CONCERT
DE ACT
De Engelse soul-folkzanger en componist Jonathan Jeremiah timmert al vijf jaar aan de weg en heeft in Nederland kleine hits gescoord met 'Happiness' en 'Lost'. Op zijn twintigste verkaste de Engelsman naar Amerika om inspiratie op te doen voor nieuwe nummers. Dit resulteerde in een album die pas acht jaar later (begin 2011) uitgebracht werd door geld tekort. In 2010 speelde Jeremiah ook al op Crossing Border. Nu is hij terug met zijn derde plaat ‘Oh Desire’.
HET NUMMER
Hoe cliché het ook klinkt, maar ‘Happiness’ is toch wel het beste dat Jeremiah vanavond te bieden heeft. De uitgekauwde radiohit wordt nog eens extra uitgekauwd door het van drie minuten te verlengen naar een minuut of tien. Een zielig nummer dat je toch wel achter laat met een gelukzalig gevoel. Het is vooral de ruimte die wordt geboden aan de noten, want het gaat niet om de noten die je speelt, maar meer om de noten die je niet speelt.
HET MOMENT
Wanneer Jeremiah helemaal solo met alleen een spot op hem gericht ‘The birds’ doet. Hij heeft al die poespas niet nodig, hij kan het ook heel goed alleen. Jeremiah zou er meer van dit soort uitgeklede nummers door mogen gooien. Het publiek kan het ook erg waarderen - aan het applaus naderhand te horen.
OOK OPMERKELIJK
Jeremiah begint al erg vroeg in het optreden - met nog meer dan een half uur te gaan - over wanneer hij van het podium moet. Hij haalt het zelfs meerdere keren aan. Kijkend naar de mensen in de coulissen, alsof hij haast heeft om het podium af te gaan.
HET PUBLIEK
De setting is voor het publiek mooi genoeg om vooral veel foto's van te maken, maar er wordt ondertussen ook aandachtig geluisterd en bij sommige nummers (zoals bij ‘Happiness’) wordt zachtjes meegeklapt. Het blijft echter op een bescheiden wijze. Net zoals dat er maar bescheiden wordt meebewogen op de nummers. De humoristische opmerkingen van Jeremiah slaan wel goed aan.
HET OORDEEL
“I wanna play here every night”, verklaart Jeremiah, maar of Den Haag dat ook wil is nog maar de vraag. De lange, tengere man maakt mooie muziek, maar na een half uur ben je er ook wel op uitgekeken. Er zit te weinig afwisseling in de set. Dat betekent wel dat je makkelijk in een trance raakt en waar je lekker bij weg kunt dromen. Maar is dat een goed teken? Aan de ene kant verdwaal je in het doolhof van je eigen gedachten waardoor je minder op de act let, aan de andere kant is het ook een reis waar Jeremiah je in mee neemt.