Jenny Hval, Crossing Border, The Royal, vrijdag 13 november 2015
Jenny Hval; vreemd lekker of lekker vreemd?
Blootvoetse Noorse brengt publiek in hogere sferen
Wie een lieflijke Noorse zangeres met dromerige nummers verwacht heeft het mis vanavond. Jenny Hval verrast het publiek van Crossing Border met een sfeervolle reis, gevuld met hoge uithalen. Voor de één een genot, voor de ander net iets te experimenteel.
HET CONCERT
DE ACT
De Noorse Jenny Hval, één vierde Deens oreert ze met een blonde pruik op tussen de liedjes door, wordt aangekondigd terwijl de zaal langzaam vol druppelt. De presentator van de avond stelt haar voor als een zangeres uit een voormalige gothicmetalband. Miss Hval maakt met dit beeld meteen korte metten tijdens haar entree. “Don’t get any ideas”, lacht ze mysterieus. Ze positioneert zich op een witte yogabal aan de rand van het podium. “I am just thinking.” Dan volgt er een nummer met sfeervolle tonen, gevolgd door gehijg van Jenny die over de yogabal rolt. Sommige mensen raken in trance, weer andere zitten verrast te glimlachen. Het nummer wordt afgesloten met een geluidsfragment uit de documentaire over de schietpartij op Utoya. Hval combineert het voordragen van songteksten met zingen en wisselt dat af met rauw grommen of hijgen. Wanneer ze zingt, is dat kraakhelder en beneemt het je de adem. Het heeft wat weg van Kate Bush.
HET NUMMER
Ook al ben je een kenner van de muziek van Hval, de liedjes vloeien zo in elkaar over met de indringende klanken van de dj dat het geheel veranderd in een kolkende zee van emoties. Het optreden op Crossing Border is dan ook niet een standaard optreden. Het is een lezing, een reis, maar bovenal een ervaring.
HET MOMENT
Wanneer Jenny met haar telefoon op haar yogabal plaats neemt en zegt dat hij deel uitmaakt van de band. “He is going to sing something.” Ze noemt het een hommage aan het swipen. “Dat is het tempo waar we ons in bewegen”, voegt ze er aan toe. De zaal is muisstil. Er volgt een dromerig liedje. Niemand beweegt. Het blijft stil tot het nummer is uitgespeelt. Jenny kijkt dromerig in de verte.
OOK OPMERKELIJK
Ook al staat Jenny met slechts een dj op het podium, ze gebruikt het alsof ze een optreden van drie uur geeft en deel uitmaakt van een vijfkoppige band. Dan zit ze op de rand van het podium, haar blote voeten bungelend over de rand. Dan ligt ze weer op haar rug terwijl ze haar broek uitdoet, met de microfoon bonzend op haar borst alsof het haar hart is. Dan glijdt ze hijgend over haar spierwitte yogabal. Hoe dan ook; saai is het niet.
HET PUBLIEK
Sommige bezoekers lijken geschokt, anderen zitten met gesloten ogen in trance, maar je voelt dat iedereen hetzelfde denkt; Jenny Hval is een ervaring. Een reis. Op de middelste rij ligt een dochter tegen de schouder van haar moeder. Er wordt niet heel uitbundig geklapt, maar dat hoort ook niet bij deze sfeervolle reis. Het publiek blijft vooral ingetogen, ook al zijn er een paar bebaarde, oudere mannen die instemmend hun hoofd knikken wanneer Jenny de hoogte inschiet. Voor sommigen is de Noorse zangeres echter te experimenteel. Zij verlaten de zaal.
HET OORDEEL
De vraag blijft; Jenny Hval, vreemd lekker of lekker vreemd? Waarschijnlijk allebei. Het is sowieso een optreden dat je niet snel zal vergeten. De een zal genoten hebben van de sfeervolle tonen van de dj, de ander van de loepzuivere uithalen van Jenny. Weer een ander van de bijzondere uitspattingen van de Noorse. Hoe dan ook, uniek is het wel. En misschien ook wel weer eens lekker na alle standaard gitaarbandjes.