Eindejaarssessie 2013: Vanderbuyst

Powertrio over puurheid in muziek, overwinningsgevoel en het ultieme toeren

Lilianne Laan en Marije Pluym | Foto’s: Peisam Tsang ,

De flying Dutchmen van de feelgood rock ’n’ roll, de vleesgeworden Hollandse hardrock, de mild-mannered maniacs van de Haagse heavymetal. Als je nog niet wist over wie we het hier hebben, weet je het straks wel: Vanderbuyst blikte met ons terug en vooruit op een leven in het teken van de enige twee soorten muziek die er zijn: rock & roll. En Mongoolse keelklanken.

“We beginnen in februari met een tour, dertig shows in dertig dagen. Samen met het Zweedse Enforcer en Skullfist uit Canada. We slapen in de bus. We hebben dat één keer eerder gedaan en hier krijg je wel echt het rockstergevoel van. Je verliest de connectie met plaats en tijd, geen afleiding, alleen maar knallen op het podium.” De ware rocksterlifestyle heeft voor Vanderbuyst geen geheimen meer. Verklaart dat waarom het drietal, strak in pak, zo ontspannen onze vragen beantwoordt in het Hilton hotel?
 
Eerst maar eens terugblikken. Hoe was 2013? Bassist Jochem Jonkman: “We hebben net twee weken getourd in Spanje, de laatste elektrische show van het jaar zit erop. Er komen nog twee akoestische shows aan, dus we zingen het jaar rustig uit op deze manier.” Vanderbuyst akoestisch, een nieuw fenomeen waar we ook op Plein Open en op het 3voor12 Den Haag jubileumfeest van hebben kunnen genieten. Dat smaakte naar meer? “Het is leuk om te doen naast de versterkte optredens.” Gitarist Willem Verbuyst vult aan: “Je kunt je niet verstoppen achter een pedaal en versterker - het wordt heel puur en eerlijk. Het heeft iets intiems. Heel leerzaam.” Betekent dit dat we een akoestische EP mogen verwachten? Jochem, lachend: “Verwachten mag altijd.” Willem: “We hebben veel projectjes lopen en dit is een van de dingen die wel zouden kunnen komen, ja.” Ook tipt Willem voor komend jaar Elle Bandita: “Van Ryanne (van Dorst) verwachten we dat ze weer flink gaat knallen. Ik vermoed dat zij met een hele gave plaat voor de dag gaat komen. Toffe muzikant.”
 

Vanderbuyst heeft in 2013 ook ver over de grenzen gekeken. Zo ver als China: “We zijn daar uitgenodigd door Hanggai (Mongoolse keelklankband, stonden onder meer op Lowlands en Mundial, red.). Zij laten vanuit de hele wereld bands waar ze mee gespeeld hebben, op een festival in Beijing spelen. We kwamen daar niet in de traditionele hardrockscene terecht met headbangen en vuisten in de lucht, het was meer polonaise en arm in arm hossen. Maar ook dan kun je een geweldig feest neerzetten. Het gaat om de energie-uitwisseling die je met elkaar hebt.” Willem: “We werden achteraf uitgenodigd op een feestmaaltijd met de Mongoolse keelklankzangers en af en toe zongen zij een nummer. Je verstaat er niks van maar dat is zo puur, dat raakt je meteen in het hart. We zaten regelmatig met kippenvel te luisteren.” Jochem: “Ze staan zelf ook met tranen in hun ogen te zingen. Heel bijzonder.”

Wat voor emoties wil Vanderbuyst zelf losmaken met hun muziek? Willem “Ik heb wel eens iemand ontmoet die zei ‘ik heb een heel zwaar jaar gehad, maar jullie plaat heeft me erdoorheen geholpen’. Ik had me dat van tevoren niet voorgesteld, maar het is wel heel mooi als je dat kan betekenen voor iemand.” Zelf schrijven ze met de gedachte om feelgood hardrock te maken: “Een overwinningsgevoel, in het weekend losgaan met je vuisten in de lucht.” Jochem: “Maar we gaan daar niet te chirurgisch mee om. Het blijft rock ’n’ roll. In het leven de dingen accepteren zoals ze gaan. Die gedachte zit heel erg in de manier waarop wij de dingen doen.” Willem: “Wij proberen wel bewust de scheidslijn tussen band en publiek een beetje weg te vagen. Als je zelf los gaat op het podium, gaat de zaal mee en sta je met zijn allen feest te vieren.” Jochem: “Het moet een hele eerlijke beleving zijn. Op het moment dat dat gebeurt hoef je het niet eens te hebben over geloofwaardigheid, want dan is dat het gewoon.” Terwijl Vanderbuyst, met de klassieke looks en poses juist als bedacht over zou kunnen komen. Willem: ”Dat hoor je wel eens, ja. Maar ik denk dat als mensen vaker naar onze show komen, ze dat idee loslaten. We zijn deze muziek gaan maken omdat we hier een passie voor hebben, dat is geen toneel.”

Hun livereputatie is inmiddels in graniet gebeiteld, maar de drie blijven zich naar eigen zeggen ontwikkelen. Drummer Barry Esbroek: “Het blijft niet bij eens in de week op het podium staan, het is voor ons hartstikke belangrijk. We zijn hier dagelijks mee bezig. Met oefenen, met je mindset, je bent het continu aan het analyseren om op die manier maar beter te worden in wat je doet en wilt doen.” Willem voegt hieraan toe: “En behalve op muzikaal vlak leer je ook meer te genieten als je op pad bent. Je bent behalve een band ook gewoon drie vrienden die dit samen meemaken. Het lijkt wel hoe professioneler je wordt, hoe meer ruimte daar weer voor blijkt te ontstaan.” Jochem: “Je leert steeds beter plannen en daarop vertrouwen. Ervaring geeft rust.”

De Eindejaarssessie 2013 is mede mogelijk gemaakt door het Haags Pop Centrum en Hilton The Hague.