Eerst is het de beurt aan Earth MK II. Het kwartet onder leiding van Hugo van der Poel, heel toevallig de BFF van Gardner, heeft de stijl van de bandjes uit de jaren zestig zowel qua muziek als qua presentatie goed bestudeerd. Dromerige liedjes over bloemetjes en bijtjes ondersteund door een wat houterige presentatie. Niet heel vernieuwend en qua zang soms zelfs ronduit vals.
Jacco Gardner maakt verwachtingen niet waar
Alice in Wonderland on acid in het Paard
Na twee dagen die vooral bestonden uit familieverplichtingen, binnen zitten en heel veel eten lijkt half Den Haag op derde kerstdag de weg naar het Paard te hebben gevonden om daar samen met Jacco Gardner uit te buiken. Klankkunstenaar Gardner veroorzaakte in februari nog een lange rij op de Grote Markt toen hij optrad in de Supermarkt, en de storm rondom de man met de hoed en zijn barokpop is sindsdien alleen maar verder aangewakkerd. Een internationaal geprezen debuutalbum en een ellenlange lijst met optredens op niet de minste plekken maken dat de verwachtingen vanavond hooggespannen zijn.
Rookmachines en onheilspellende dolfijn-achtige klanken kondigen de komst van Gardner aan. In zijn kenmerkende streepjes shirt zet de multi-instrumentalist 'Cabinet of Curiosities' in. Daarmee is de toon ook direct gezet. Het publiek krijgt vandaag een soort soundtrack voor Alice in wonderland on acid te horen. Net als op zijn cd neemt Gardner zijn toehoorders mee op een reis door een wereld waar niets is wat het lijkt.
Lieflijke klanken krijgen door vervreemdende filmprojecties een beklemmend effect. En dat is nou net het probleem met dit optreden. Kwalitatief valt er niks op aan te merken: de zang is goed, de band is perfect op elkaar ingespeeld en alles klopt. Maar afgezien van de filmbeelden die meedraaien op de achtergrond klinkt het gewoon precies zoals op zijn debuutalbum. Gardner kleurt keurig binnen de lijntjes terwijl zijn psychedelische muziek zich juist bij uitstek leent om daar eens flink buiten te gaan krassen. Het enige moment waarop er een beetje getript en gefreakt wordt is tijdens 'Lullaby' en dat is een gemiste kans.
Misschien is de routine er een beetje ingeslopen door het enorme aantal muzikale kilometers die Gardner het afgelopen jaar heeft gemaakt. De hele set wordt routineus en in hoog tempo afgewerkt. Na een minuut of vijftig volgt een toegift van twee nummers en na precies een uur begeeft iedereen zich naar de garderobe om elders verder uit te buiken. Het wonderkind uit Hoorn maakt ondanks een strak optreden de verwachtingen niet waar. Of waren de verwachtingen niet juist? Niets is tenslotte wat het lijkt in het rariteitenkabinet van Jacco Gardner.