De EP kent zes nummers. Afgetrapt wordt met het house/drum 'n bass nummer 'I believe in bass' met vocalen van de tragisch genoeg onlangs overleden vocalist Tomas Day. Je wordt de eerste 40 seconden compleet op het verkeerde been gezet, want na een vrij milde aftrap die eigenlijk zelfs wel een beetje elektropop a la jaren '90 aandoet, vliegen de grooves en dikke drum 'n bass beats je om de oren. Alsof je geforceerd wordt in slowmotion te dansen, onderbroken door onheilspellende breaks die vervolgens in een soort golf van geluid weer keihard in je gezicht terugkomen.

Het volgende nummer, 'Aim for the soul', geeft zangeres Leah Uijterlinde volop de ruimte haar zangkunsten tentoon te stellen. Op sommige momenten lijkt het of je een glimp van Florence Welch hoort, al voelt het of Leah nog inhoudt waardoor het iets ingetogener aandoet. De beats klinken in dit nummer iets fletser, maar wat geeft het - het ligt nog steeds erg lekker in het gehoor allemaal.

Wat opvalt is dat er gekozen is voor een behoorlijke diversiteit in de nummers, maar dubstep en dnb staan altijd centraal. Zo had 'Bad birds' - absoluut het beste nummer van de EP - uit de koker van Daft Punk kunnen komen, terwijl het zangloze 'Pulsate' weer wat tammer is - maar wel met een hele lekkere flow! - en uit een oldskool platformspel lijkt te komen. Het onheilspellende 'Epidrone' heeft weer meer weg van The Prodigy (Experience). De EP wordt afgesloten met het 'Slam!' dat wat hints Bomfunk MC's heeft.

Met deze plaat doet DropmiX een mooie gooi naar een internationale doorbraak, althans, zo voelt het. Ze zouden prima tussen soortgelijke internationale acts passen en zich niet hoeven schamen. De afwisseling van nummers is enerzijds leuk en maakt dat de plaat veelzijdig is, maar een iets strakkere lijn zou toch ook welkom zijn. Vertel je verhaal en neem je luisteraars mee op reis! Overigens zou DropmiX ook een exemplaar naar de publieke omroep moeten sturen, zou zo door programma's gemixt kunnen worden.