In de half gevulde kleine zaal van 't Paard treedt de band om kwart voor negen aan. De band heeft er zichtbaar zin in en vooral het drietal blazers is prominent aanwezig. De sfeer zit er ook bij het publiek direct in. Al vanaf de eerste tonen beweegt een deel van de aanwezigen enthousiast mee op de tropische tonen.

Al vroeg in de set komt single 'Ethiopino' voorbij. Met een pakkend gitaarriffje als intro weet de band er een swingend geheel van te maken. Zichtbaar zitten de muzikanten in trance en gaan helemaal op in hun muziek. Dit is vooral goed te zien bij de percussionisten. Daarnaast is er genoeg ruimte voor improvisatie tussen de nummers door. Onder andere de bassist, percussionisten en trompettisten improviseren er op los. De organist speelt een lange solo, die daarmee refereert naar sixtiesband The Doors. Mooi om te zien is hoe de blazers alle drie om elke solist heen gaan staan en hem muzikaal begeleiden. De toetsenist verruilt bij 'Bokoor' vzijn Hammond orgel voor een mondharmona, wat zorgt voor wat afwisseling. Op den duur worden vocalen hier en daar gemist. Een mooie soulzang zou de band niet misstaan.

Desondanks zit er veel potentie in Jungle by Night. Het zijn stuk voor stuk rasmuzikanten, die allen even veel opgaan in hun instrument en muziek. Muzikaal klinkt het als een klok, ze weten het publiek zowel met hun muziek als interactie op te zwepen. Hoogtepunt van de avond wordt bereikt met 'Afro blue' van debuutalbum 'Jungle By Night'. Net als in andere nummers van de set, vormt de Afrikaanse blues/funkgitaar hierin de opmaat voor de blazers. Afrobeat is een prachtig genre en dit is een band die het genre nieuw leven in blaast. Wellicht volgende keer met vocalen?